Rozdział 39

Dyathon - Mistakes

Hope nie pokazała się aż do obiadu. Udało jej się dokończyć książkę, którą zaczęła czytać jakiś czas temu. Litery zlewały się w jedno, a ona wciąż rozgrywała w umyśle sceny z wczorajszego balu, ale w końcu przeczytała powieść. Mimo że nie pamiętała większości tekstu.

Faith zaglądała do niej, ale szybko czmychała na dół, gdzie czekał na nią Cain. Doskonale wiedziała, że Hope chce zostać sama, więc nie przeszkadzała jej zbytnio.

Panna Winward szukała ukojenia w samotności, ale nie sądziła, że kiedyś uda jej się wrócić do tej równowagi emocjonalnej. Po prostu jej spokój skończył się z chwilą poznania Lucasa.

Tęskniła za tym...

Uświadomiła sobie, że w rzeczywistości te sprzeczki, po których wielokrotnie czuła, że nienawidzi tego człowieka, jednocześnie były sposobem na to, by uzależnić ją od niego. Jak to zrobił? Nie miała pojęcia, ponieważ Lucas posiadał dość skomplikowany charakter. Jego umysł pracował inaczej niż umysły innych ludzi... A ona zastanawiała się, co takiego robił, że teraz, pomimo ich licznych niesnasków, tak bardzo chciała, by był przy niej.

A potem, gdy odsunęła od siebie wspomnienia kłótni, przypomniała sobie te wszystkie dobre rzeczy, które dla niej uczynił. Oczy momentalnie zaszkliły się, próbowała być silną i nie rozpłakać się, ale to było ponad jej siły. Czuła się wyczerpana psychicznie.

Ułożyła się na łóżku, czekając na sen, który, ku jej irytacji, w ogóle nie chciał przyjść. Jakby uznał, że nie powinna iść spać, choć była wykończona.

Poranek okazał się trudny. Nie miała siły, aby wstać, nie miała nawet ochoty, by zejść na dół i przywitać się z siostrą oraz księstwem.

Po kilku godzinach takiego istnienia, do sypialni weszła Charity. Hope podniosła się z posłania i spojrzała w kierunku kobiety. Dostrzegła, że dama była zmartwiona, ale także zła. Panienka nie wiedziała jednak, z jakiego powodu.

- Bardzo niepokoi mnie twoje zachowanie. Co się takiego stało na ostatnim balu, że jesteś taka... przygaszona? - zapytała, wahając się przy ostatnim słowie.

Panna Winward usiadła i objęła się ramionami, ale nie spojrzała na swoją rozmówczynię. Obawiała się tego, co mogłaby wyczytać z jej twarzy.

- Rozmawiałam z Lucasem – rzuciła szybko, nawet nie próbując ukryć faktu, iż powiedziała mu po imieniu, nie szanując jego tytułu. Spojrzała na księżnę, a gdy ta wciąż milczała wyraźnie zaskoczona, dodała: - Na balu.

- Och... Och! - odpowiedziała. Tylko tyle była w stanie wypowiedzieć. Zaskoczyła ją ta wiadomość. - O czym?

- Nie pamiętam już... - Spojrzała kobiecie prosto w oczy i zmarszczyła brwi. Rzeczywiście jakoś ta cała rozmowa uleciała jej z głowy. - Chyba chciał wszystko wyjaśnić, ale zbyłam go... Dla mnie to już nie ma żadnego znaczenia. To chore, że łudziłam się na więź między nami. Sądziłam, że jakoś się dogadamy, a kiedy zaczynałam za nim tęsknić on postanowił... Poszedł do tej kobiety. Jest potworem – rzuciła na końcu, bardziej wściekła niż smutna. Nie sądziła, że nadal będzie to tak przeżywała, ale kiedy otrząsnęła się z szoku, tliły się w niej emocje silne i gwałtowne, które czekały tylko na uwolnienie.

- Mój bratanek to bardzo skomplikowany człowiek. Ma trudny charakter i tak naprawdę nikt go nie rozumie, ale zauważyłam, że masz na niego dobry wpływ, wiesz? - Hope spojrzała na kobietę i uniosła zdumiona brwi. Słowa księżnej wyrwały ją z myśli, w które zaczęła odpływać.

Miała na niego dobry wpływ? Naprawdę? Ciekawe jaki? Przecież nie zauważyła, że się poprawił.

Coś z jej myśli musiało odbić się na twarzy, ponieważ Charity po prostu pochyliła się w jej stronę i z uśmiechem na ustach odpowiedziała:

- Lucas złagodniał przy tobie, chociaż wciąż zachowywał się jak gbur, to jednak jego uwagi nie były już tak ostre i nieprzyjemne. I uśmiechał się, a przed twoim pojawieniem się w Anglii, w ogóle tego nie robił. Żałuję, że stało się tak jak się stało. Uważam, że pasowałaś do niego, a on do ciebie. On miał także wpływ na ciebie. Jesteś pewniejsza siebie i odważniejsza.

Hope kiwnęła głową, bo tylko na to było ją stać. Nie chciała psuć dobrego humoru Charity. Uznała, że ma prawo do własnego zdania. Poza tym, jej oczekiwania względem ich ślubu zostały zawiedzione, dlatego nie chciała dokładać jeszcze zmartwień, wyrażając swoje zdanie na ten temat. Przecież tyle dla niej mogła zrobić.

Ale mimo pewności, że nic nie znaczyła dla Lucasa, słowa księżnej obudziły w niej wątpliwości, co do tej pewności. Przecież ich opiekunka była bystrą i spostrzegawczą osobą: przekonała się o tym wielokrotnie podczas licznych balów, więc uznała, że może coś w tym być. Jeśli o nią chodziło, miała rację. Stała się nieco pewniejsza siebie. Może rzeczywiście miał na nią taki wpływ?

Nie chciała jednak roztrząsać tego dłużej. Bała się, że im więcej będzie myślała o nim, tym mocniej będzie tęskniła za księciem.

I pomyśleć, że byliby już dawno po ślubie.

Westchnęła smętnie i spojrzała na Charity, ta z kolei pokiwała głową na niemą prośbę i wstała ze swego miejsca, uprzednio poklepując ją pocieszająco po dłoni.

- Myślę, że powinnaś z nim porozmawiać. Wiem, że czujesz się zraniona, a zerwanie zaręczyn wiążę się naprawdę z wielkimi komplikacjami towarzyskimi, ale pomyśl sobie, że może on chce ci powiedzieć coś jeszcze? Pomyśl nad tym. Książę Wilcott to honorowy człowiek, miałaś przecież okazję przekonać się o tym, dlatego poproś go o spotkanie. Proszę. Nie unoś się dumą, jeśli masz wątpliwości, co do występku Lucasa. Zrób to, a może okazać się, że książę został niesłusznie oskarżony?

Nim Hope zdołała odpowiedzieć, księżna zniknęła za drzwiami. Pozostawiła ją z mętlikiem w głowie i złością wywołaną przez słowa kobiety. Nie potrafiła ochłonąć, aż do późnych godzin wieczornych.

Dopiero pojawienie się służącej z tacą wypełnioną kolacją, a także obecnością Skaczącej Niedźwiedzicy sprawiło, że na chwilę odsunęła od siebie wszelkie złe emocje. Po wyjściu pokojówki, Indianka usiadła na łóżku, blisko dziewczyny i spojrzała na nią poważnie.

- Chcesz ze mną porozmawiać? - zapytała ciekawa Hope i czekała, aż towarzyszka pokiwa głową.

- Jak bardzo cię zranił książę Wilcott? - zapytała w pewnym momencie Skacząca Niedźwiedzica. Hope patrzyła na nią zdumiona i zastanawiała się, co powiedzieć.

Ja bardzo ją zranił? Bardzo. Nawet nie spodziewała się, że tak będzie cierpiała, ale pytanie i tak było zaskakujące. Nie spodziewała się tego.

- Nie potrafię tego opisać, ale bardzo... - odparła w końcu, gdy zrozumiała, że jej milczenie zbytnio się przeciągnęło.

- A co do niego czujesz? - padło kolejne pytanie – tego również się nie spodziewała, ale to wymagało dłuższego zastanawiania się.

Nie miała pojęcia. W jej głowie, a przede wszystkim w sercu przewijała się cała masa uczuć, o których nie miała pojęcia. Co do niego czuła? W tej chwili pałała nienawiścią i pogardą, ale przecież zanim ją tak potwornie upokorzył, jej emocje i myśli były dla niej niejasne i nie wiedziała, czy bardziej go lubi, czy może nie znosi. A ten ich ostatni pocałunek? Gdyby nie zerwał zaręczyn, prawdopodobnie do dziś miałaby kłopoty z zachowaniem zdrowego rozsądku, gdyby książę znajdowałby się w pobliżu. Dzięki Bogu nie musiała teraz przez to przechodzić, ale jednocześnie miała wrażenie, że będzie jej tego brakować.

Jak to możliwe? Przecież nie mogli się porozumieć w żaden sposób, a ona myślała tylko o jego ustach... O pocałunkach, które obudziły w niej dziwne pragnienie posiadania go...

Od kiedy przestała być tak pruderyjna? Łaknęła powrotu tych cudownych chwil, chociaż dobrze wiedziała, że niezamężnej kobiecie nie przystoją takie myśli, a nie mówiąc o uczynkach.

- Och, sama nie wiem! Nie mam pojęcia, co czułam do niego nim mnie oszukał... Tak wiele emocji zawsze mi towarzyszyło, gdy go widziałam, a teraz nienawidzę. Gardzę jego zwierzęcą rządzą!

Z każdym kolejnym słowem czuła rozpierającą ją złość. Miała ochotę zacząć krzyczeć z bezsilności. Poczucie zdrady sprawiło, że obecnie ze stanu melancholijnego smutku przeszła w gwałtowną złość, nieświadomie podsycaną przez najbliższych ludzi. Nie winiła ich za to, w końcu byli ciekawi i okazywali jej troskę, dlatego stłamsiła w sobie nagły wybuch gniewu i spojrzała zrezygnowana na kobietę. Ta z kolei przypatrywała jej się z nieodgadnionym wyrazem twarzy, a potem pokiwała głową, jakby nagle zrozumiała coś ważnego. Hope nie wiedziała dokładnie, o co jej chodzi, a ponieważ milczała, nie dopytywała się. Mogło jej się tylko wydawać.

- Posłuchaj mnie – rzekła w końcu. Głos miała poważny, nieco tylko surowy, ale Hope usadowiła się wygodnie na łóżku i nastawiła uszu. - To, co w tej chwili czujesz, to wielka plątanina uczuć, których nie jesteś w stanie nazwać, ale wiedz, że one prowadzą w jedną stronę. Zastanów się i powiedz mi, czy gdybyś nie kochała go choć trochę, to przeżywałabyś jego zdradę tak mocno? Nie odpowiadaj mi teraz.

Indianka wstała i podeszła do drzwi, zostawiając Hope w szoku. Niedowierzanie malowało się na jej ślicznej twarzy.

- Kiedy będziesz gotowa, odpowiedz – poprosiła cicho i zamknęła za sobą drzwi, pozostawiając ją samą, z myślami dudniącymi w głowie i sercem bijącym gwałtownie.

Skacząca Niedźwiedzica sprawiła, że poczuła się tak, jakby ktoś uderzył ją ciężkim młotem.

Czy go kochała? Och, to chyba było za mocne słowo, ale jednak, w jej sercu kiełkowało coś, co mogłaby nazwać miłością. Ale czy nią było?

Rzuciła się na łóżko, wpatrując się przed siebie. Wzrok utkwiła w jednym punkcie. Myślała nad słowami Charity i Indianki, ale nie uzyskała jeszcze żadnej odpowiedzi, bowiem nadal czuła, że uczucia jakie nią targały są dość niejasne, choć gwałtowne.

Miotała się przez całą noc. Nie potrafiła znaleźć wygodnej pozycji, która ułatwiłaby jej roztrząsanie po raz wtóry tego samego problemu. W końcu nad ranem zmorzył ją sen.

Nie była już w stanie dłużej patrzeć w ciemność. Powieki same opadały jej ze zmęczenia.

***

Skacząca Niedźwiedzica oraz jej mąż obiecali zostać do ślubu Faith. Nie chcieli wracać już i potem płynąć raz jeszcze. Hotel, który należał do nich, został pod opieką kuzynki Johna. Obiecała zajmować się nim troskliwie przez kilka następnych miesięcy. Oboje ufali bezgranicznie dziewczynie, ponieważ już wielokrotnie pomagała im w prowadzeniu hotelu i nikt nie miał do nich zastrzeżeń.

Siostry cieszyły się, że zostaną z nimi tak długo, również księstwo było rade z ich obecności, ponieważ oboje okazali się inspirujący. John i Gabriel dyskutowali zawzięcie na wszystkie tematy, a Skacząca Niedźwiedzica opowiadała paniom przeróżne indiańskie historie. Charity, która nigdy nie miała styczności z kulturą rdzennych mieszkańców Ameryki była wprost oczarowana nie tylko językiem towarzyszki, ale także historiami opowiadanymi z wielką pasją.

Hope odnajdywała się pomiędzy powolnymi przygotowaniami do ślubu, a zajęciami, które wyszukiwała sobie między jednym balem, a drugim. Wieczorki muzyczne w okrojonym towarzystwie, przechadzki po Hyde Parku czy wypady na małe zakupy, a także zagłębianie się w lektury stanowiły jedyną rozrywkę dla porzuconej damy. Pisała także listy do Cassandry, z którą dogadywała się wprost cudownie. Przyjaciółka na każdym kroku wynajdowała jej kolejne przyjęcia, w których mogłyby uczestniczyć.

Prócz tego wszystkiego znajdowała czas także dla Nicholasa. Młody dziedzic odwiedzał ją w każdej wolnej chwili, zabierał ją na krótkie przejażdżki.

Zaprosił ją także na konną wyprawę poza obręb Londynu. Towarzyszyła im także Faith z narzeczonym. Siostra nie była zadowolona z tego, że musiała wybrać się na przejażdżkę. Nie przepadała za końmi, ale nie skarżyła się.

Wszyscy dobrze się bawili. Nicholas raczył Hope wesołymi opowieściami, zaprzątał całą jej uwagę.

Hope nigdy nie czuła się tak dobrze w towarzystwie mężczyzny, ale jednocześnie była boleśnie świadoma, że jednak... Nicholas był całkiem normalny i to chyba była jego największa wada. Nie czuła przy nim nic. Owszem, bawiła się świetnie, bardzo go lubiła, ale nie odczuwała żadnych sensacji w ciele. Serce nie było jej gwałtownie, nawet nie drażnił ją tak, jak robił to Lucas. Nie powinna porównywać tych dwóch mężczyzn, ale to było silniejsze od niej.

Nicholas siedział wyprostowany na dumnym gniadym ogierze. Jechał obok niej powoli, w niedużej odległości. Od czasu do czasu pochylał się w jej stronę, by szepnąć kilka zabawnych słów. Była mu wdzięczna za to, że tak dobrze zajmował się nią podczas spędzanych wspólnie chwil.

Przed powrotem jakoś tak wyszło, że Hope jechała dobiła do Faith, a Cain znalazł się u boku Nicholasa. Panowie jechali z tyłu, dlatego siostry mogły swobodnie rozmawiać.

- Nicholas pasuje do ciebie idealnie – powiedziała w pewnym momencie Faith, czym zaskoczyła starszą siostrę.

- Może, ale... - zaczęła, ale po chwili urwała i westchnęła zrezygnowana.

- Ale co? Nie lubisz go?

- Co? Nie, oczywiście, że nie. Lubię go, nawet bardzo, ale jakoś nie czuję się przy nim specjalnie. Sama nie wiem, czego chcę, ale nawet jeśli między mną, a Nicholasem coś jest, to nie jest to na pewno coś głębokiego. Przyjaźnimy się.

- Bredzisz. On naprawdę cię lubi. Widzę jak na ciebie patrzy. Myślę, że ci się oświadczy - zakomunikowała starszej Hope. Starsza panna Winward zerknęła na nią, przygryzając wargę. Potrząsnęła po chwili głową.

- Na pewno nie. Za krótko się znamy. Poza tym... Nie chcę, by to robił. On jest dziedzicem tytułu, a ja dziewczyną z Ameryki, której dobre imię jest plamione raz za razem.

- Może właśnie dlatego powinnaś wziąć pod uwagę to, że jego nazwisko mogłoby cię ochronić przed kolejnym plotkami? Albo przynajmniej trochę je powstrzymać?

- Zaraz, dlaczego my właściwie o tym rozmawiamy? Przecież nikt nie powiedział, że mi się oświadczy. Nie musimy z góry zakładać, że tak się stanie.

- A ja myślę, że tak właśnie będzie. Nie zaprzeczaj, tylko czekaj na to, aż uklęknie przed tobą...

- Nie, nie rozmawiajmy już na ten temat, dobrze? Nie chcę.

- W porządku, jak chcesz, ale...

- Faith – zaczęła Hope, starając się brzmieć jak najbardziej poważnie.

- Och, no dobra... - mruknęła tylko i zerknęła do tyłu. - Ale pasujecie do siebie! - powiedziała szybko i odjechała od siostry, nim ta zdążyła jej coś powiedzieć.

Hope pokręciła głową i zaśmiała się do siebie. Zatrzymała Bezę i poczekała, aż panowie do niej dołączą. Kawałek dalej stała Faith i machała im.

- Dlaczego się uśmiechasz, pani? - zapytał Nicholas, gdy tylko znalazł się blisko niej.

- Z Faith, jest czasami naprawdę niemożliwa.

- Potwierdzam – mruknął Caine i pokręcił głową, ale nie widać było na jego twarzy żadnych negatywnych uczuć. Hope dałaby sobie uciąć palec za to, że widziała na jego ustach lekki uśmieszek.

- Pośpieszcie się! Zaraz zacznie padać! - krzyknęła Faith, gdy pozostałą trójka wolno parła do przodu. Wszyscy przyspieszyli.

Rzeczywiście, po niebie płynęły kłębiaste chmury, które niosły w swych brzuchach deszcz. Nikt nie chciał zmoknąć, lecz wjeżdżając na podwórko przed rezydencją, zaczęło siąpić deszczem.

- Muszę się z wami tu pożegnać. Wracam do domu, ojciec chciał, żebym przyjrzał się kilku księgom z posiadłości na wsi. Są jakieś nieprawidłowości w księgowaniu – mruknął Nicholas i z nieukrywanym żalem spojrzał w stronę starszej z sióstr.

Hope kiwnęła mu głową, czując rozczarowanie, ponieważ sądziła, że zostanie na herbacie. Lubiła spędzać z nim czas.

- Odwiedzę cię jutro, panno Hope – zapowiedział młody dziedzic i skinął głową. Szybko zawrócił gniadosza i pognał do bramy, by uciec przed większym deszczem.

Caine postanowił jeszcze zostać, jak sam stwierdził, dziś zbyt mało dręczył swoją narzeczoną. Faith prychnęła.

Stajenni zabrali ich konie, więc cała trójka szybko uciekła do domu. W salonie powitała ich herbata, kawa oraz pyszne ciasto śliwkowe. Caine nałożył sobie dwa spore kawałki, bo uwielbiał takie słodycze. Hope odmówiła i zadowoliła się tylko ciepłą herbatą.

Gawędzili wesoło we trójkę, ale po chwili dołączyło do nich księstwo oraz John z żoną. Skacząca Niedźwiedzica wypytywała Caine'a o plany na przyszłość. Dostawała rzeczowe, poważne odpowiedzi świadczące o tym, że młody książę myśli na kilka lat do przodu.

- Głównie chciałbym trochę podreperować kilka starych majątków i udoskonalić rolnictwo. Prosperuje dobrze, ale brak mu nowych maszyn. To ciężki i żmudny proces, ale myślę, że będzie się opłacało.

Gabriel i John wciągnęli się Caine'a do męskiej rozmowy o wszystkim tym, co nie interesowało damy. Panie skupiły się na plotkowaniu, wymieniając się różnymi historiami zasłyszanymi gdzieś tam na spacerze lub na balu. Głównie opowiadała Charity.

***

Lucas jechał przez Hyde Park i mimowolnie wzrokiem przeczesywał osoby spacerujące po parku. Miał wrażenie, że widział Hope, ale zaraz potem dama odwracała twarz i przekonywał się, że to nie ona. Sam siebie nie podejrzewał, że mógłby za nią tęsknić... A jednak – tęsknił. Brakowało mu ich rozmów, które pod koniec przypominały nierówną walkę na polu bitwy, gdzie każdy bronił swego zdania. Ale właśnie te słowne potyczki sprawiały, że nie potrafił przestać o niej myśleć, a dodając do tego jeszcze urok i urodę, był nią tak cholernie oczarowany. Jego oczy same kierowały się w stronę panny Winward, myśli krążyły wokół jej postaci, a nawet serce, o istnienie, którego się nie podejrzewał – biło szybko i gwałtownie. Obawiał się tego, ale nie potrafił z tym walczyć, dlatego kolejne dni przypominały udrękę... Bolesne tortury zadawane przez umysł i serce.

Nie spodziewał się, że jedna mała kobietka tak bardzo przewróci jego życie do góry nogami, przestawi wartości i sprawi, że zacznie zupełnie inaczej postrzegać świat.

Co było z nim nie tak? Co się z nim działo?

Westchnął zdenerwowany i spojrzał na stertę papierów, które piętrzyły się przed nim każdego dnia... Nawet noce spędzał w gabinecie, próbując zebrać się w całość i zawzięcie pracować, ale nie potrafił. Sutton ciągle miał do niego pretensje, ale chyba już nieco rozumiał jego postępowanie. Współczuł mu. Wiedział, że wydarzyło się coś, na co nie miał wpływu.

- Widziałem dziś Hope – zaczął w pewnym momencie mężczyzna.

Lucas dość nerwowo poruszył się na fotelu i wbił uważne spojrzenie w przyjaciela. Ten, widząc jego ciekawość, uśmiechnął się lekko.

- Wyglądała ślicznie. I uśmiechała się, chociaż mam wrażenie, że robiła to tylko na pokaz. Brak jej było tego ognia, który nosiła w sobie, kiedy była z tobą. Jest smutna, mimo że śmieje się pięknie.

- To moja wina. Jestem podły, chociaż od początku byłem przeciwny tej znajomości. Sussex mnie w to wciągnął.

- Lucasie, przecież sam znasz siebie najlepiej. Gdyby Hope nie skradła ci serca, to nigdy w życiu nie ciągnąłbyś tej znajomości. Wyjechałbyś do Silverstone na kilka miesięcy, żeby mieć spokój.

Lucas wpatrywał się chwilę w Suttona, a potem westchnął ciężko.

- Może masz rację. Może jestem większym głupcem niż myślałem? Owszem, spodobała mi się od samego początku, ale nie traktowałem jej poważnie. Zwłaszcza, że nie spodobało mi się to, iż miała grać rolę mojej narzeczonej. Byłem wściekły, często jej dokuczałem. Kłóciliśmy się, bo każde z nas ma inne spojrzenie na świat. Ona należy do tych kobiet o romantycznym umyśle, sercem przepełnionym miłością, a ja? A ja jestem twardy i zimny... Nie ruszają mnie żadne miłostki.

- Dlatego ona myśli, że ją zdradziłeś.

- Właśnie.

Lucas wiedział, że w tej chwili przegrał. I chociaż go to bolało, musiał się z tym pogodzić. Nienawidził być tym, który traci, ale w tym wypadku pogodzenie się z porażką było chyba najlepszym rozwiązaniem. Bo cóż mógłby zaoferować Hope? Gorące noce, wypełnione miłosnymi uniesieniami? Piękne pokoje rażące w oczy przepychem? Czy może futra, diamenty i inne drogie prezenty?

Nie należała do materialistek, które oddałby się staremu markizowi za kufry wypełnione szlachetnymi kamieniami. Musiał ją podejść z zupełnie innej strony, jeśli chciał zdobyć jej serce.

Ale czy chciał? Zdobywanie serca Hope wiązało się z oddaniem także swojego, a w tej chwili nie był pewny czy dobrze się na to przygotował.