Rozdział 29

Michael Ortega - October Song

Hope zrozumiała, że gdyby nie odwiedziny Lucasa, który prowadził ją do stajni, aby przekonać ją do koni oraz wizyty i rewizyty Cassie, ona i jej siostra nudziłyby się śmiertelnie przez następne tygodnie. Również wizyty księżny-wdowy były pewną rozrywką, choć dziewczęta czuły się w jej obecności onieśmielone i mówiły niewiele. Jednak dystyngowana dama ciągnęła je za języki, wypytując o wszystko, co związane było z ich matką. I księżna-wdowa życzyła sobie wizyt wnuczek u siebie w rezydencji.

Hope uwierzyła, że księżna po prostu chciałaby się dowiedzieć czy matka była szczęśliwa, dlatego mówiła dużo o tym jak często się śmiała, jaka była radosna każdego dnia. Opowiadała wszystko to, co widziała i czego była świadkiem pomijając oczywiście kilka poważnych kłótni i lekko zasępionego ojca, jaki czasem się jej wydawał.

Kolejne wizyty różnych ludzi wprawiały ją w różne nastroje, lecz to właśnie odwiedziny narzeczonego sprawiały, że czuła całą masę uczuć, które mieszały się ze sobą, doprowadzając ją tym samym niemal do szału. Koniecznie chciała wiedzieć, co czuje do niego, wtedy wiedziałaby jak się zachowywać wobec niego. Czasami była gadatliwa, pytała go o wszystko, co ją ciekawiło lub frapowało, ale czasami zdarzało się tak, iż nie była wstanie wykrztusić z siebie słowa, bo albo była zła albo zawstydzał ją samym tylko spojrzeniem. To, co czuła było po prostu absurdalne i niezrozumiałe dla tak niewinnej dziewczyny, nie kontrolowała swoich odruchów, które zawsze były szczere i często infantylne.

- Mam coś dla ciebie – powiedział któregoś dnia książę, gdy siedzieli w salonie.

Biszkopt zamerdał ogonem, gdy książę wstał i podał rękę Hope. Dziewczyna podniosła się ze swego miejsca, lekko ściskając jego palce. Lubiła siłę, która biła od niego, wyczuwała ją nawet przez materiał.

- Nie, proszę, nie mogę dostawać już prezentów- zaprotestowała, poczerwieniała ze wstydu i irytacji.

- Nie chcę ci dać czegoś nowego... Przyprowadziłem ci Bezę. Jesteśmy na takim etapie, że mogłabyś teraz bez przeszkód wsiąść na konia.

Hope musiała mu przyznać rację. Oczywiście uważała, że sprowadzanie Bezy było zbyt kłopotliwe, ale jednocześnie ucieszyła się, że klacz teraz będzie tylko do jej użytku.

Rzeczywiście była na takim etapie, że już nie bała się podejść do konia i pogłaskać go, poklepać i nakarmić. Czasami miewała napady strachu, ale szybko udawało jej się go zwalczyć, dzięki czemu na powrót mogła cieszyć się końmi i ich uspokajającą obecnością. Nadal jednak nie wiedziała, czy jest w stanie odzyskać dawną śmiałość.

- O – zająknęła się w końcu, nie kryjąc zdumienia. Książę Wilcott pod każdym względem ją zaskakiwał.

Wyszli na zewnątrz. Jeden ze stajennych trzymał Bezę, a Nocny Tancerz pasł się niedaleko, nie pilnowany przez nikogo. Siwa klacz była już osiodłana i przygotowana do jazdy. Jak zwykle wyglądała pięknie i zachwycająco z falującą grzywą i długim ogonem.

- Mała przejażdżka? - zapytał książę i podprowadził ją do klaczy. Z lekkim wahaniem wyciągnęła dłoń i palcami musnęła śnieżnobiały pysk Bezy.

- Nie wiem, Lucasie, to trochę za wcześnie. Nie potrafię jej zaufać tak, jakbym chciała. To nie wyjdzie nam na dobre. Może się spłoszyć... - urwała nagle, gdy podszedł do niej blisko. Kątem oka zerknęła jak stajenny wycofuje się i znika z pola widzenia. Zostali sami, a ona doskonale pamiętała, co spotkało ją, gdy książę porzucił „przepisowy” dystans między nimi i ją pocałował, choć nie miała pojęcia, czy znów by to zrobił. On także dostał burę, inna rzecz, że w ogóle się nie przejął, a wręcz przeciwnie – był rozbawiony!

- Nie spłoszy się, jest dzielną klaczą, nie bój się. Zaufaj mi tak, jak wiele razy to robiłaś. Udało nam się częściowo pokonać twój strach, uda nam się sprawić byś cieszyła się z jazdy. Beza nosi miękko, sam ją trenowałem, więc wiem na co ją stać.

Słowa narzeczonego nieco ją uspokoiły i dodały otuchy. W końcu to on tu znał się na koniach lepiej, dlatego podeszła do siwej klaczy. Miała zamiar ją dosiąść, ale tylko przez chwilę. Nie martwiła się, że ma nieodpowiedni strój, bo dzienna suknia wcale nie przeszkadzała, w końcu ta do jazdy konnej skrojona była w ten sam sposób.

Wsunęła stopę w strzemię, przytrzymała się siodła i z pomocą księcia wskoczyła na koński grzbiet. W chwili, gdy poczuła na biodrach dłonie Lucasa, zadrżała niespodziewanie i jej ciało nagle oblało się gorącem. Starając się ukryć rumieńce na policzkach, opuściła głowę i poklepała klacz po szyi. Nie czuła się zbyt bezpiecznie, nagle ogarnęły ją złe przeczucia. Spadnie i mocno się potłucze lub skręci kark. Czarne myśli nie ustępowały i musiały wpłynąć na jej mimikę twarzy, bo nagle książkę złapał ją za rękę i lekko ją ścisnął.

- Nie bój się, będę tuż obok ciebie – obiecał jej, a potem podszedł do własnego konia. Płynnym ruchem wskoczył na Nocnego Tancerza. Koń postąpił kilka niespokojnych kroków, ale został szybko uspokojony przez pewną rękę mężczyzny. Książę podjechał do niej i uśmiechnął się pokrzepiająco.

Wyglądał zachwycająco na karym ogierze. Obaj imponowali wzrostem i posturą. Obaj jednak tak samo ją przerażali i fascynowali jednocześnie. Mimo wszystko musiała przyznać, że Lucas robił wrażenie swą urodą, był męski i bardzo pociągający, nie umiała się oprzeć jego magnetyzmowi, którym emanował. Przełknęła ślinkę i skupiła się na jego bordowym fularze, starannie zawiązanym pod szyją. Nie było to łatwe, kusiło ją, by zlustrować go od stóp po sam czubek kędzierzawej głowy.

- Ruszamy? - zapytał, gdy milczenie przedłużało się zbytnio. Hope kiwnęła głową, ścisnęła lejce i pamiętając o tym, by utrzymać się prosto, docisnęła łydkę do boku klaczy. Zrobiła to dość lekko, niepewnie, ale Beza zareagowała błyskawicznie.

- Tęskniłam za tym – szepnęła, gdy przejechali kawałek, do bramy, która prowadziła do głównej drogi. - Cieszę się, że nie czuję takiego strachu jak przedtem.

- Byłaś zdeterminowana przez ostatnie tygodnie. Podoba mi się to. Jestem z ciebie bardzo dumny.

- Dziękuję – odparła onieśmielona. Zapragnęła nagle zagalopować, lecz nie potrafiła poruszyć nogą. Jeszcze za wcześnie, pomyślała i zacisnęła palce na skórzanych wodzach.

Dojechali do bramy i Lucas zarządził powrót. Obiecał Hope, że wróci do niej za kilka dni i pojadą na dłuższą przejażdżkę tak, by mogła nacieszyć się Bezą.

- Hope! Ty jeździsz! - krzyknęła nagle Faith, gdy wyszła przed dom. Stała u podnóża schodów i najwidoczniej wyszła z domu z zamiarem przespacerowania się po ogrodzie. Ubrała się w lekką suknię spacerową.

- To bardzo duże osiągnięcie i myślę, że udało nam się zwalczyć strach w twojej siostrze. Jest świetną amazonką – pochwalił narzeczoną, co wywołało u niej dość widoczny rumieniec wstydu. Faith skrzywiła się lekko, ale kiwnęła głową.

Młodsza z sióstr dostrzegała między tą dwójką pewną zażyłość, która wytworzyła się podczas tych licznych spotkań. Hope mogła zaprzeczać, ale Faith widziała jak starszą siostrę ciągnie do księcia. Powoli ją traciła, widziała do doskonale, ale nie potrafiła to powstrzymać, nawet nie mogła. Może będzie z nim szczęśliwa? Sugerowałoby to jej dziwnie miękkie spojrzenie skierowane na Wilcotta, którego ona sama darzyła dość głęboką niechęcią. Nie mogła winić Hope za to, że chyliła się ku mężczyźnie, skoro w tej chwili tylko on był w stanie jej pomóc.

Przez chwilę poczuła się niepotrzebna, ale wcale nie była tym zaskoczona. W końcu ona, jako młodsza siostra, przysporzyła jej wiele trosk. Powinny się wspierać, a tymczasem zamiast pomóc siostrze walczyć z traumą, dołożyła jej jeszcze więcej zmartwień. Zrobiło jej się potwornie głupio, więc postanowiła zniknąć siostrze z oczu. Pożegnała się i udała się na spacer.

Kiedy narzeczeństwo zostało same, Hope zmarszczyła brwi i wbiła wzrok w plecy siostry. Faith wyraźnie posmutniała, miała skwaszoną minę i dość niechętnie z nimi rozmawiała.

- Nie martw się, na pewno jej przejdzie – pocieszył ją Lucas, gdy dostrzegł jej minę. Hope pokręciła głową.

- Znam ją bardzo dobrze, tak szybko jej nie przejdzie. Chciałabym dla niej jak najlepiej.

- Hope, dam ci jedną radę. Nie możesz starać się wszystkich uszczęśliwić, bo tym samym unieszczęśliwiasz siebie. Dawno temu nauczyłem się, że jestem tylko człowiekiem i nie jestem w stanie dać szczęście każdej osobie jaką spotkam na swej drodze. Zazwyczaj znajdzie się ktoś, kto będzie wymagał ode mnie więcej niż powinien.

- Ale to moja siostra, jestem teraz jej jedyną rodziną. Muszę...

- Nie, nie musisz. Twoja siostra, da sobie radę. Twoim obowiązkiem jest tylko jej dobrze radzić.

- Wiesz, to ona zawsze była tą rozsądniejszą. Ma głowę na karku, choć ciągle pakowała się w kłopoty. Ja bujałam w obłokach i starałam się jej pomóc – westchnęła w końcu, starając się przyswoić słowa Lucasa. Może miał rację? Może Faith zdoła uporać się ze swoim problemem, ona może jedynie ją pocieszyć, wysłuchać. Ale wciąż miała wątpliwości. Tak nie powinno być. Chciała być dla niej jak najlepszym wsparciem!

- Cieszę się, że to ty zostaniesz moją żoną. Faith jest zbyt charakterna, oboje pozabijalibyśmy się nim skończyłby się nasz miesiąc miodowy.

Hope mimowolnie roześmiała się, ale szybko umilkła, nagle zdając sobie sprawę, że cieszy się, że to nie Faith jest jego narzeczoną, lecz ona.

***

Bal u hrabiny był niezwykłym wydarzeniem wśród socjety, choć sama dama traciła powoli na świetności. Hrabia Cadogan roztył się i rozpił, a jego małżonka zrobiła się zwykłą wszetecznicą: wskakiwała z jednego łóżka do drugiego, przebierała w dżentelmenach jak w ulęgałkach, jednocześnie kropiła jadem całą socjetę i raczyła ją całą masą kąśliwych, aczkolwiek wyszukanych uwag. Była zdecydowanie gorsza niż hrabina Kilbourn, ale warto było mieć ją wśród przyjaciół, choćby po to, by oszczędzić sobie poniżających słów.

Hope, Faith oraz księstwo Reabourn zamierzali wybrać się na przyjęcie. Dziwnym trafem otrzymali zaproszenia od mściwej hrabiny, dlatego Charity uznała, że nie powinni robić afrontu tej kobiecie.

Jak zwykle starszej pannie Winward towarzyszył Lucas, Faith prowadzona była przez księcia Sussex'a, a księstwo Reabourn kroczyli z tyłu. Tylko Wilcott wchodził na salę balową z pewnością siebie. Reszta miała mieszane uczucia i nie była pewna czy ich obecność tutaj jest dobrym pomysłem.

Jednak ku ich zaskoczeniu całe przyjęcie przebiegło bez większych wpadek czy drobnych skandali, dlatego wracali do domu uspokojeni. Hope patrzyła przez okno powozu i w zasadzie nie myślała o niczym. Kilkakrotnie tylko jej myśli nawiedził hrabia Westburn, który mignął jej gdzieś wśród tłumu, ale dzięki nieustannej obecności narzeczonego nie odważył się do niej podejść. Już sam jego widok wprawił ją w obrzydzenie i niechęć do jego poczwarnej postaci. Każdy człowiek miewał jakieś mankamenty w swej urodzie, ale w przypadku starego arystokraty jego wygląd doskonale odzwierciedlał podły charakter.

Jak można było urodzić się takim wstrętnym człowiekiem? Jak w ogóle mógł podejść do młodej dziewczyny i nagabywać ją w tak ohydny sposób? Czy sam nie zdawał sobie sprawy z tego, że wcale nie był ani przystojny, ani nawet pożądany przez kobiety? Nikt nie zwracał na niego uwagi. Widziała jak ludzie patrzyli na niego, co sugerowało, iż wcale nie był lubiany przez wielu ludzi, chyba że ktoś miał podobny do niego charakter.

- O czym myślisz? - zapytał książę Wilcott, który dostrzegł zmarszczone czoło narzeczonej. Dzięki dwóm lampom zawieszonym tuż pod sufitem powozu, mógł spokojnie obserwować jej drobną twarz.

- O niczym, jestem bardzo zmęczona – odpowiedziała tylko i przymknęła lekko powieki. Czuła się nieco zawstydzona tym, że książę tak bacznie ją obserwował i tym, że oprócz w nich w powozie jechał także książę Reabourn.

Poczuła jak powóz przez chwilę przechyla się i kołyszę. Otworzyła oczy i ujrzała narzeczonego jak sadowi się na ławie obok niej. Próbowała się odsunąć, ale nie zdążyła. Zagarnął ją w ramiona. Siedziała cała zesztywniała, ale w końcu uspokoiła się, gdy Gabriel całkowicie ich zignorował. Hope sądziła, że to on przegoni Lucasa, ale mężczyzna miał przymknięte powieki i spał. Westchnęła i w końcu pozwoliła sobie na nieco więcej poufałości. Ułożyła głowę na prężnym ramieniu i przymknęła powieki. Walczyła z sennością, próbowała wyrwać się z otępienia, ale w końcu zasnęła ukołysana przez powóz i zapach Lucasa. Poczuła się lekko i bezpiecznie, dlatego sen szybko ją pokonał.

Powozy zatrzymały się tuż przed rezydencją księcia Reabourn. Charity i Faith wysiadły dzięki pomocy stangretowi. Natomiast wciąż śpiącą Hope wyniósł Lucas. Z łatwością manewrował w niskim, małym powozie i na schodkach, nie upadł, ani się nie zachwiał, był pewny siebie i opanowany, choć słodki ciężar, który niósł na rękach burzył jego samokontrolę i wzniecał okropny ogień w lędźwiach.

Niósł ją jednak dzielnie, po schodach do domu, a potem prowadzony przez Faith do jej pokoju. Ułożył ją na łóżku i odsunął się na bok, aby przez chwilę patrzeć na śpiącą dziewczynę. Łagodne rysy twarzy, przymknięte powieki i drobna kibić obudziła w nim dość osobliwe uczucia, dlatego, by nie roztrząsać ich zbytnio postanowił szybko uciec. Lepiej będzie, jeśli zachowa odpowiedni dystans, bo naprawdę zależało mu na tym, by utrzymać się z niej dala aż do nocy poślubnej.

- Dobranoc, Faith – pożegnał się i wyszedł. Tuż przed wyjściem, Reabourn zaprosił go na kieliszek dobrego porto, ale odmówił. Życzył księstwu dobrej nocy i wyszedł.

***

Kolejne dni płynęły wolno i spokojnie, Hope zupełnie odcięta od socjety nie miała pojęcia, że ludzie na nowo snują irracjonalne domysły. Westburn, który od ostatniego ich spotkania w ogrodzie milczał jak zaklęty, powoli zaczął ujawniać plan uknuty wraz z kurtyzaną, która jeszcze nie tak dawno grzała łoże Wiloctta. W zasadzie miał niewiele do zrobienia. Musiał tylko przypomnieć reszcie, że Hope jest taka sama jak jej matka, rozpuszczona do granic możliwości. Rozsiewał więc potworne kłamstwa na prawo i lewo, ciesząc się z osiągniętych wyników. Niektórzy zaczęli posuwać się do tego, by pytać między sobą, kogo w swym łożu mogłabym gościć panna Hope Winward. Plotkom i spekulacjom nie było końca, a zmogły się jeszcze bardziej, gdy księstwo Reaburn ogłosiło datę przyjęcia zaręczynowego. Ostatni dzień października wypadał w sobotę. Nikt nawet nie wiedział, kto zostanie zaproszony na to przyjęcie, księstwo nie zdradzało nic, dopóki wybrani nie otrzymali zaproszenia.

Hope z ciekawości przejrzała listę gości ułożoną przez Charity i odetchnęła z ulgą, gdy nie dostrzegła nazwiska Westburna. To byłaby katastrofa, gdyby zobaczyła go na własnym przyjęciu zaręczynowym. Wierzyła teraz, że będzie się dobrze bawić, jakże mogło być inaczej? Nie zamierzała zatruwać sobie myśli tym, jak bardzo wielkim błędem będzie jej ślub z księciem.

W ostatnim czasie, pomimo kilku sprzeczek, dogadywała się z narzeczonym całkiem nieźle. Zbliży się do siebie dzięki temu, że próbowali pokonać jej traumę. Była mu wdzięczna, ale skrupulatnie unikała sytuacji, w których mogliby zostać sami. Wciąż pamiętała słowa Charity. Ciężko jednak było jej zachować wewnętrzny spokój, gdy w obecności księcia nagle nachodziły ją wspomnienia ich intymnych chwil: nocy, jaką spędziła w ramionach księcia w Silverstonie oraz pocałunek sprzed kilkunastu dni.

***

Przymiarki do sukni na przyjęcie zaręczynowe trwały przez cały tydzień. Hope czuła, że nie wytrzyma tego dłużej i zacznie krzyczeć. Krawcowa oraz jej dwie młode pomocnice nieustannie dopinały do niej nowe materiały, sprawdzały w jakim kolorze będzie jej najlepiej. Księżna, jako strażniczka moralności, postawiła na jasne, kolory: blado żółty, kremowy lub różowy, natomiast natchniona krawcowa upierała się, by pójść trochę bardziej do przodu i ubrać młodą damę w coś bardziej wyrazistego. Koniecznie chciała uszyć jej szmaragdową suknię z brokatowymi dodatkami zamiast nudnych koronek i wstążek. Panie spierały się w najlepsze, w ogóle nie biorąc pod uwagę tego, co sama zainteresowana chciałaby włożyć. Chodziło tylko o to, by Hope pokazała się w oszałamiającej sukni, której pozazdroszczą jej wszystkie damy na balu. Czuła się zmęczona dwugodzinnym spotkaniem, dlatego poczuła ulgę, gdy krawcowa oznajmiła w końcu, że przyjdzie tu jutro, aby ostatecznie wybrać materiały i krój. Kobieta wyglądała na zdenerwowaną, ale nie pozwoliła, by jakakolwiek negatywna nuta przedostała się do głosu lub wypłynęła na twarz.

- Musimy zdecydować się w końcu na jakąś suknię, bo w końcu zostaniemy z niczym – odparła znużona księżna i z uwagą przyjrzała się zamyślonej dziewczynie. - Jak twoje postępy z końmi? - wypaliła nagle, wprawiając swoją rozmówczynię w zakłopotanie.

- D-dobrze, idzie mi coraz lepiej – odparła. Uspokoiła się nieco i westchnęła, gdy Charity sięgnęła po filiżankę herbaty.

- A gdzie jest Faith? Od dwóch godzin jej nie widziałam.

Hope zmarszczyła czoło, bo nagle zdała sobie sprawę, że i ona nie widziała siostry. Nie miała pojęcia, co się z nią dzieje. Nie widziały się od śniadania. Rano każda poszła w swoją stronę i od tamtej chwili nawet nie zamieniły ani słowa. To było dziwne, że dziewczyna zniknęła tak bez słowa.

- Może jej poszukam? - zaoferowała się. Mimo niepokoju jaki odczuwała zniknięciem siostry, cieszyła się, że wyrwie się z domu i trochę pospaceruje. Potrzebowała tego, bo głowa pękała jej od nadmiaru myśli.

Szybko pobiegła do sypialni po czepek, rękawiczki i płaszczyk, ubrała się i wyszła na zewnątrz. Nawet nie spodziewała się, że tuż przed schodami ujrzy księcia Wilocott. Właśnie wysiadał z otwartego powoziku zaprzężonego w Tancerza. Westchnęła, gdy ich spojrzenia się skrzyżowała, lecz gdy ujrzała jego nieco ironiczny uśmieszek i błyskające drwiną oczy, zacisnęła mocno wargi i przyjrzała mu się nieco chłodno.

- Moja pani, naprawdę nie musiałaś wychodzić mi naprzeciw. - Uniosła wysoko brwi zaskoczona jego tonem, który całkowicie przeczył gestom.

- Doprawdy, nie musi sobie pan schlebiać. Wcale nie wyszłam po pana. Szukam Faith, gdyż zniknęła kilka godzin temu i do tej pory jeszcze się nie zjawiła.

- Rozumiem. Pomogę ci w poszukiwaniach – odparł, szybko przechodząc schodząc z formalnych grzeczności.

- Nie trzeba, naprawdę. W salonie jest Charity, a Gabriel siedzi w gabinecie, dołącz do nich – zaproponowała Hope, ale doskonale wiedziała, że płonne były jej nadzieję na samotny spacer. Książę był uparty, dlatego wzruszyła zaraz ramionami i zeszła po schodach. Kiedy stanęła przed nim, zadarła wysoko głowę i spojrzała w jego chłodne oczy. Cóż mógł kryć za nimi? Dręczyła się podobnymi pytaniami za każdym razem, gdy ich spojrzenia spotkały się na dłużej. Wyglądał tak, jakby chciał, ale nie mógł wyjawić tajemnic schowanych na dni serca.

Poruszył się i nagle przestała mieć to dziwne wrażenie. Narzeczony był tak skryty, że nawet nie myślała, że kiedykolwiek przebiję się przez ten mur, który wokół siebie wzniósł.

- Dlaczego myślisz, że byłbym chętny spędzić czas z nimi, jeśli mam możliwość towarzyszyć tobie? Chętnie poszukam Faith.

- Lucasie... - zaczęła, ale urwała, gdy kątem oka dostrzegła ruch gdzieś na ścieżce prowadzącej od stajni. Szła nią Faith, a za nią kroczył Cain.

Zwróciła twarz w ich stronę i przyglądała im się w oczekiwaniu. Z każdym kolejnym krokiem Faith, Hope patrzyła na nią zaskoczona. Szła uśmiechnięta od ucha do ucha, głębokie rumieńce wylały jej się na policzki i szyję, a włosy miała w kompletnym nieładzie. Speszyła się, gdy podeszła do nich już bliżej.

- Faith! Gdzieś ty była?! - krzyknęła oburzona. Faith wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się lekko.

- Cain, chyba wiesz co teraz powinieneś zrobić, prawda? - zapytał nagle Wilcott. Hope spojrzała na narzeczonego, a potem na lokaja. Była zdumiona, że Lucas znał z imienia służącego Reaburnów.

- Znasz go? - wymsknęło jej się, a gdy dostrzegła dziwne spojrzenie Faith, spąsowiała. Nie powinna zwracać się do niego w ten sposób. Obowiązywały ich pewne normy.

- Idziemy do Gabriela. Natychmiast! - zaordynował Wilcott i nie czekając na jakąkolwiek reakcję sióstr, złapał lokaja za ramię i skierowali się do domu. Dziewczęta popatrzyły po sobie zdumione, ale w końcu Hope postanowiła się dowiedzieć, o co chodzi.

- Możesz mi to wyjaśnić? - napadła na nią, gdy tylko panowie zniknęli za drzwiami. Rozejrzała się wokół i dostrzegła stajennego, który właśnie zmierzał w ich kierunku. Miał zaopiekować się powozem, dlatego złapała ją za rękę i pociągnęła w przeciwną stronę. - Gdzie zniknęłaś na parę godzin? Dlaczego Cain z tobą był? I dlaczego...

- Och, przestań! - zawołała nagle Faith wytrącona całkowicie z równowagi. - Byłam z Cainem, jasne? Byliśmy razem... On i ja... Pogodziliśmy się, ale...

- Ale co? - ponagliła ją Hope, tracąc powoli cierpliwość. Nic nie rozumiała z tego, co mówiła siostra, chociaż podejrzewała, że cokolwiek zrobiła, wynikną z tego kłopoty i to dość spore. Nawet jej narzeczony był zły! I chyba więcej wiedział niż ona, a przecież była z Faith bliżej, niż książę z lokajem. Obaj panowie nigdy się nie spotkali... Ale czy aby na pewno?

- Cain odebrał mi cnotę! Zadowolona?! - krzyknęła wściekła do granic możliwość, aż Hope zachłysnęła się z wrażenia. Bardziej zaskoczył ją podniesiony głos, niż słowa, lecz gdy wszystko do niej dotarło, zrozumiała, co się stało.

Świadomość uczynku Faith była tak niewyobrażalnie szokująca, iż przez chwilę miała kompletną pustkę w głowie. Zapomniała jak się mówi i oddycha, a na pewno nie było mowy o myśleniu. Wgapiała się w młodszą siostrę z rosnącym niedowierzaniem. Nie sądziła, że kiedyś do tego dojdzie. Chociaż Faith była niespokojną duszą i ciągnęło ją czasami do kłopotów, to nawet w najgorszych koszmarach nie spodziewała się, że wywinie taki numer.

Szok nie mijał, a milczenie przedłużało się w krępującą ciszę. Faith stała z opuszczoną głową i zwieszonymi ramionami. Wyglądała na smutną i nieszczęśliwą, choć jeszcze parę minut wcześniej niemal promieniała. Na pewno nie spodziewała się, że jej wyprawa do lasu z Cainem zakończy się w taki sposób.

- Mój Boże, Faith... Co ty zrobiłaś?! - krzyknęła w końcu Hope, nie była w stanie dłużej tego wytrzymać. Była wściekła jak nigdy wcześniej i była skłonna powiedzieć bardzo wiele rzeczy, ale nie chciała ranić siostry. Jeszcze mogła myśleć racjonalnie, dlatego zacisnęła usta i czekała na odpowiedź.

- Sama nie wiem, jak to się stało! Naprawdę nie wiem. Poszłam na spacer i wtedy zobaczyłam Caina w lesie. Stał zamyślony i wpatrywał się w jeden punkt. Wyglądał na smutnego i samotnego. Chciałam odejść, naprawdę chciałam odejść, ale coś mnie powstrzymało. Podeszłam do niego, pokłóciliśmy się, a kiedy próbowałam go spoliczkować... Nie wiem jak to się stało, że zaczął mnie całować. Byłam zaskoczona i wściekła, ale zaraz potem poczułam coś innego... Takie gorąco. Rozlało się po całym moim ciele i nie potrafiliśmy przestać. Niedaleko była chatka gajowego... Boże, tak mi wstyd! - dodała z nagłym ogniem w oczach.

Hope patrzyła zatroskana i nie wiedziała, co robić. Doskonale jednak zdawała sobie sprawę, czym zakończy się ta sprawa. Ślubem.

- Chodźmy lepiej do środka – odpowiedziała z westchnieniem. Czuła, że posypią się na ich głowach grady. I nie tylko Faith oberwie, ale i ona. Księstwo może uzna, że obie są warte tych plotek, o których słyszała kiedyś. Tak przecież myślał Westburn.

Zadrżała, ale uśmiechnęła się pocieszająco do znękanej Faith. Przejęła się tym, co się stało, choć przecież jeszcze nie tak dawno szła roześmiana i zarumieniona od niedawnych pocałunków. Zrobiło jej się żal, bo doskonale pamiętała to, co ona czuła, gdy nakryli ją z Lucasem i wynikła z tego afera. Nie przypuszczała, że to przytrafi się jej młodszej siostrze.

Wspięły się na schody i z bijącymi sercami udały się do gabinetu, jak poinformował je od razy kamerdyner. Z dziwną miną spojrzał na nie, ale uśmiechnął się lekko i pokiwał głową.