Rozdział 26

BrunuhVille - Aeternum

Po powrocie z Hyde Parku każda udała się do własnego pokoju. Hope zaszyła się w sypialni i wzięła książkę do ręki. Zaczęła czytać, lecz nie mogła skupić się na lekturze. Nie mogła jej wyjść z głowy rozmowa z Charity. Całe życie potrzebuje na poznanie drugiego człowieka... A jaką miała pewność, że w ogóle jej się to uda? Lucas nie dzielił się z nią obawami i marzeniami, w ogóle nie wyglądał na takiego, co chciałaby z nią porozmawiać o tym, co czuje i czego pragnie. Tak naprawdę znała tylko jedno jego życzenie: dziedzic. Chciał mieć dziedzica, ale i tak wiedziała, że ze względów praktycznych, by nie utracić majątku na rzecz kogoś innego. To on go rozbudował i sprawił, że obecnie wszystko wyglądało tak wspaniale. Był człowiekiem majętnym, ale jakby w ogóle nie zależało mu na tym. Nie popisywał się pieniędzmi, chociaż odniosła wrażenie, że podczas ich odwiedzin w jego rodowej posiadłości, Lucas był wobec niej aż nadto opiekuńczy: dał jej najlepszą sypialnię, podarował piękną klacz, próbując w ten sposób przełamać jej traumę i jedli wspaniałe posiłki. Ale wcale jej na tym nie zależało! Nie chciała, by ktoś składał jej hołdy i zachwycał się jej urodą! Nie wychowywała się na damę, która oczekuje pochwał, zainteresowania i poklasku. Pragnęła miłości, a nie pieniędzy i zbytku, który wcale jej nie uszczęśliwiał.

Leżała tak i rozmyślała. W końcu bieg myśli przerwała jej Faith. Siostra weszła do sypialni, wyglądała na niepewną i cichą. Hope zaprosiła ją gestem ręki i poklepała łóżko.

- Chodź, Faith. Chcę w końcu z tobą porozmawiać! - zapowiedziała siostrze i podniosła się do pozycji siedzącej.

Faith kiwnęła głową, zdjęła buty i usiadła obok Hope, opierając się plecami o wezgłowie. Milczały przez chwilę, aż w końcu Faith, uznając, że starsza siostra nie da jej spokoju, wypaliła prosto z mostu:

- Zakochałam się – mruknęła cicho. Hope spojrzała zaskoczona na siostrę i w milczeniu przypatrywała się jasnowłosej dziewczynie.

- W kim? - szepnęła w końcu z przejęciem. W końcu jej młodsza siostra ujawniła się. Teraz rozumiała jej dziwne zachowanie!

- W służącym, chociaż wcale tak nie wygląda – westchnęła Faith i popatrzyła żałośnie na starszą siostrę, szukając u niej rady i wsparcia. Hope poczuła w końcu, że ich więź znów wraca na właściwe tory.

- Mówisz o tym z blizną? - Kiedy Faith pokiwała głową, już wiedziała, dlaczego zakochała się w tym mężczyźnie. Po prostu urzekły ją jego piękne, błękitne oczy i tajemnicza powierzchowność.

Nie wyglądał jak lokaj i Hope miała wrażenie, że ten człowiek, ubrany w rodową liberię dusił się i wyglądał trochę nie na miejscu. Fatih musiała w nim dostrzec coś, co obudziło w niej miłość.

- Mam wrażenie, że masz jakieś „ale”. Dlaczego? - przemówiła w końcu Hope, gdy na chwilę zapadło milczenie. Faith wyglądała na zmieszaną. Nigdy przecież nie obdarzyła żadnego mężczyzny choćby chwilowym zainteresowaniem.

- On jest zwykłym służącym – westchnęła i popatrzyła na wyraźnie zszokowaną Hope.

- Mój Boże, Faith, od kiedy to jesteś snobką?! To taki sam, normalny człowiek jak ty i nie wierzę, że...

- Nie o to chodzi! - zaprotestowała gwałtownie młodsza z sióstr, nieco tylko podnosząc głos. Hope umilkła natychmiast. - Chodzi o to, że ty wychodzisz za mąż, za księcia i teraz, jakby na to nie patrzył, to wejdziesz w środowisko arystokracji, będziesz księżną, a co za tym idzie, ja również stanę się kimś ważniejszym... Będę siostrą księżnej Wilcott. Charity powiedziała, że nieważne jak bardzo odcinałabym się od ciebie i twojego przyszłego męża, to zawsze ludzie będą mnie postrzegać przez pryzmat twojego tytułu. Właśnie o to chodzi, o to, że nie będę mogła po prostu zakochać się w byle kim. Ton będzie oczekiwał, że tak samo jak moja starsza siostra, wyjdę za mąż za księcia.

Kiedy Faith umilkła, Hope zastanowiła się nad słowami siostry. Miała rację, arystokracja niestety będzie patrzeć na nią i jej młodszą siostrę jako osobo wysoko postawione, tak czy siak, były córkami hrabiny, która zbiegła, okryła hańbą nazwisko, ale jednak była hrabiną, a teraz ona, Hope, miała wyjść za księcia. Rozumiała jej dylemat, ale w każdej sytuacji znajdowało się wyjście i choć nie widać go było na pierwszy rzut oka, to jednak ono gdzieś tam było. Teraz jednak istniał inny problem, nie chodziło o tytułu, tym mogły zająć się później. Interesowało ją to, co myślał ten człowiek o jej siostrze i czy Faith z nim rozmawia. Na pewno nie zakochała się w nim tak od razu, bez żadnego werbalnego kontaktu.

- Rozmawiałaś z nim kiedyś? - zapytała więc, ciekawa tego, co powie jej Faith, ale ta jakoś nie garnęła się do tego, by udzielić jej odpowiedzi, więc dopiero po chwili opowiedziała jej wszystko.

- Pewnie, na samym początku wciągałam go w rozmowę, ale on zawsze jest taki mrukliwy i opryskliwy, nie zachowuje się jak lokaj, to znaczny, nie zachowuje jak ci, którzy pracują dla księstwa. Jest trochę arogancki i kiedyś nazwał mnie rozpieszczoną pannicą, która raczej unieszczęśliwiłaby mężczyznę niż dałaby choćby jeden dzień szczęścia.

- To dlatego zaczęłaś nas wypytywać o to, czy jesteś rozpieszczona! Teraz już wszystko rozumiem i mogę z całą pewnością powiedzieć, że nie jesteś rozpieszczona i na pewno, każdy mężczyzna, którego poślubisz będziesz najszczęśliwszym mężczyzną na ziemi, zobaczysz.

Faith kolejny raz pokiwała głową w milczeniu, ale Hope dostrzegła na jej twarzy wahanie, jakby sama nie była pewna tego, czy to rzeczywiście może być prawda. Ten człowiek sprawił, że Faith zaczęła zastanawiać się nad sobą i swoim postępowaniem, a przecież to ona z ich dwójki, była tą rozsądniejszą i lepiej radziła sobie z ludźmi, nie owijając w bawełnę.

- Nie powinnaś mieć wątpliwości, wiesz, że tak nie jest. Nie myślałaś o tym, gdy mieszkałyśmy w Ameryce i nie myśl teraz, gdy jesteśmy tu, w Anglii. Jesteś dokładnie taka sama, jaka byłaś w Bostonie. Kocham cię, jesteś cudowną dziewczyną i nie pozwól sobie wmówić, że jesteś jak te młode dziewczyny, wychowywane w luksusie, rozpieszczone do granic... Wiesz, że taka nie jesteś. Ten mężczyzna, którego pokochałaś, na pewno tak nie myśli. Zdenerwowałaś go czymś i po prostu nie zapanował nad językiem, ale wydaję mi się, że widząc cię na co dzień, doskonale wie jaka jesteś naprawdę.

Po tej wyczerpującej przemowie, przepełnioną wiarą i miłością do siostry, Hope przytuliła ją do siebie, starając się jeszcze w uścisku przekazać to, co powiedziała: że ją kocha. Że zawsze będzie obok niej, bez względu na to, co ich poróżni lub gdzie będą w danej chwili.

- Co mam teraz zrobić? - padło w końcu pytanie zadane niepewnym, cichym głosem. Hope zastanowiła się przez chwilę.

Co musiały teraz zrobić? Nie wiedziała kim jest ten mężczyzna, ale Faith nie zakochałaby się w kimś niepokojącym albo w kimś, kogo nie obdarzyłaby zaufaniem, dlatego wiedziała, że człowiek, którego obdarzyła uczuciem zasługiwał na nie i śmiało mogła mieć nadzieję, że i on odwzajemni jej uczucia.

- A co chcesz robić? Po prostu bądź sobą, niech zakocha się w tobie taką, jaką jesteś naprawdę – poradziła, starając się włożyć w ten słowa jak najwięcej przekonania, choć sama miała trochę wątpliwości, ale tylko trochę.

Kiedy Faith wyszła, Hope uznała, że musiała przyjrzeć się temu mężczyźnie, dlatego wyszła z pokoju. Udała się na spacer po domu. Może spotka go tu i po prostu sprawdzi, czy rzeczywiście jest taki arogancki.

Zeszła na dół, potem skierowała się do kuchni, leżącej całkiem z tyłu, za schodami. Drzwi były skromne, białe, z pozłacaną klamką.

Kiedy weszła do środka, zobaczyła duże, kwadratowe pomieszczenie z dużym oknami i licznymi drzwiami między kredensami i szafkami. Meble były jasne i czyste, pomimo panującego rozgardiaszu i przygotowań do kolejnego posiłku, było czysto, a kucharki i pomocnice kroiły, siekały, mieszały coś w dużych metalowy rondlach. Pomieszczenie kuchenne miało dwa piece i oba się paliły, dlatego było tu bardzo gorąco. Hope poczuła jak pot spływa jej po plecach, między łopatkami.

Kiedy została zauważona, prace zostały bezwiednie wstrzymane.

- Dzień dobry – przywitała się cicho i lekko skinęła głową.

Wszyscy odpowiedzieli skłonami i skinieniami. Potraktowali ją nie jak równą sobie, lecz jak kogoś wyżej postawionego, a przecież nie urodziła się taka! Była córką kowala i kobiety z wyższych sfer, która postanowiła porzucić wygodne życie i uciec z mężczyzną bez jakichkolwiek koneksji. Czuła się jak ci ludzi, normalna i prosta. Potrafiła ciężko pracować, na równi z nimi.

Rozejrzała się pospiesznie, ale nigdzie nie dostrzegła mężczyzny, którego poszukiwała, dlatego postanowiła tu zostać i trochę wkupić się w łaski ludzi pracujących dla księstwa.

- Czy mogłabym z wami tu posiedzieć? Mogę pomóc, w domu zawsze pomagałam mamie przy gotowaniu, więc chętnie coś pokroję – powiedziała z łagodnym uśmiechem i spojrzała na kobietę, która musiała tu rządzić, ponieważ ubrana była nieco inaczej od pozostałych. Nosiła długą, granatową suknię, przepasaną obszernym, białym fartuchem, a siwe włosy wystawały spod okrągłego, białego czepka. Reszta podkuchennych miała czarne suknie i białe fartuszki, a włosy chowały pod zwykłymi chustkami.

- Nie wiem, co na to księstwo, panienko – zaczęła kobieta w granatowej sukni.

- Och, dajmy już temu spokój. Nie jestem żadną panienką, urodziłam się w chatce nad oceanem i mój ojciec był kowalem, a księstwo na pewno nie będzie miało mi za złe, że byłam w kuchni. Może nie potrafię tak świetnie gotować jak pani, ale wydaję mi się, że nie odkroję sobie palca.

Po kuchni rozległ się cichy, rozbawiony szmer. Najwidoczniej coś w jej spojrzeniu lub zachowaniu skłoniło kobietę w granatowej sukni do podjęcia decyzji. Po chwili dostała fartuch, deskę, nóż i talerz warzyw do pokrojenia. Robiła to powoli i starannie, aby wypaść w oczach kucharek jak najlepiej. Oczywiście przy okazji starała się porozmawiać z dziewczętami, które usiadły obok niej i chętnie z nią rozmawiały. Okazało się w końcu, że wcale nie jest taka zła i że naprawdę jest taka jak one.

W końcu musiała się dowiedzieć coś o tym służącym, który tak namącił w głowie Faith. Młodsza siostra nie mogła sobie poradzić z tym uczuciem z racji tego, że nie była tak podatna na miłość jak ona – Hope.

Zawsze zastanawiała się, dlaczego ona, jako starsza, miała zupełnie inne podejście do życia i do miłości. Faith wykazywała się większym rozsądkiem i patrzyła na świat trzeźwo. Ona natomiast wszystko odbierała poprzez pryzmat uczuć, dlatego trochę zazdrościła jej tego, że nie kierowała się uczuciami i mogła jasno ocenić sytuację.

- Czy mogę was o coś zapytać? - przemogła się w końcu, a kiedy wszystkie osoby w pomieszczeniu umilkły, nabrała powietrza w płuca, a potem je wypuściła. Musiała ich zapytać.

- Oczywiście – kiwnęła kucharka i podeszła do niej bliżej. W jej ciemnych oczach zabłysła ciekawość. Hope zawahała się przez chwilę, a potem zebrała się na odwagę.

- Co wiecie o tym służącym z blizną? Kto to jest?

W kuchni zapadła chwila ciszy, wszyscy przez chwilę wpatrywali się w nią, jakby zastanawiali się nad odpowiedzią.

- Nic o nim nie wiemy – odpowiedziała po chwili dziewczyna siedząca naprzeciwko niej. Hope spojrzała na nią i już wiedziała, że kłamała.

Może rzeczywiście coś wiedziała, ale nie chciała dzielić się tymi informacjami, które miała.

Hope nie wiedziała, że mimo wszystko służba zawsze trzymała ze sobą i nawet, jeśli pan ich był dobry i rozsądny, nigdy nie zdradzali sekretów, o których wiedzieli. Byli ludźmi, którzy pracowali na swoje utrzymanie jako służba, dlatego nie mogli bratać się z kimś, kto tak naprawdę w ich mniemaniu obija się i nic nie robi cały dzień.

Poczuła się trochę zawiedziona, ale nie mogła mieć do nich pretensji, w końcu nie znali jej, a ona tak po prostu nie powinna wypytywać ich o lokaja.

Skroiła warzywa, wrzuciła je do drewnianej miseczki i pożegnała się z nimi, czując że musi się dowiedzieć coś o tym mężczyźnie.

***

Dwa dni po rozmowie z Faith, odwiedził ją Lucas. Minę miał poważną, niemal zaciętą. Przyjęła go w salonie, choć wcale nie miała na to ochoty. Nadal gniewała się na niego za to jak potraktował Aleksandra.

- Długo będziesz się na mnie gniewała? - zapytał na wstępie, gdy lokaj opuścił zielony salon. Hope popatrzyła na niego udając zaskoczenie.

- Nie gniewam się – odparła nieco zbyt oschle. Wilcott obrzucił ją rozbawionym spojrzeniem i wyciągnął się na fotelu, który zajął na wprost niej.

- Nie ważne. Przyszedłem tu w innej sprawie, ważniejszej niż twoje humory.

- Nie mam żadnych... - zaperzyła się, ale uciszył ją jednym tylko spojrzeniem. Zamilkła, dumnie unosząc głowę. - Słucham, co to za ważna sprawa?

- Twój pierścionek zaręczynowy, a raczej jego brak. Mogłem pomyśleć o tym na początku tej farsy, ale mam masę innych rzeczy na głowie.

Hope zrozumiała, że cała ta wypowiedź miała być pstryczkiem w nos. Zacisnęła mocno wargi. W tym samym momencie wszedł lokaj z herbatą. Podziękowała mu i sama zajęła się obsługiwaniem gościa.

- Nie pijam herbaty, Hope – odparł, gdy nachyliła porcelanowy czajniczek nad filiżanką przeznaczoną dla niego.

Kiwnęła głową i zapełniła swoją filiżankę ciemnobrązowym płynem. Nasypała dwie łyżeczki cukru i zamieszała lekko. Kiedy odstawiła filiżankę na stolik, drgnęła, widząc jak narzeczony świdruje ją spojrzeniem.

- Hope, możesz mi powiedzieć, o co ci chodzi? Dlaczego zachowujesz się w ten sposób? - zapytał, cedząc słowa przez zęby.

Hope starała się opanować gniew. O co jej chodzi? O to, że zachowuje się tak jakby w ogóle jej nie potrzebował. Od początku ich zaręczy, a raczej od momentu, w którym dowiedziała się o ich istnieniu, nie traktował jej poważnie, jakby w ogóle nie mogła nic powiedzieć, bo była młoda i niedoświadczona.

- Przeszkadza ci to, że na twój widok nie kładę się przed tobą i nie całuję twoich stóp? Nie mogę być na ciebie zła? - odpowiedziała w końcu, gdy udało jej się opanować złość na tyle, by mogła przemówić bez obawy, że głos zadrży jej niebezpiecznie i zdradzi jak bardzo przejęła się jego przyjściem i słowami.

- Nie potrzebuje twojego uwielbienia, Hope. Może twoi adoratorzy właśnie tego od ciebie oczekują, ale ja nie jestem jednym z nich, więc nie jest mi to potrzebne do szczęścia. Ważniejsze jest to, że nie masz pierścionka, a ja chciałem naprawić ten błąd. - Po tych słowach wyjął czerwone puzderko z kieszeni surduta i postawił je na stole.

Hope w milczeniu patrzyła na pudełeczko, a potem poczuła łzy pod powiekami, co wytrąciło ją z równowagi. Nie tak wyobrażała sobie zaręczyny, nie tak to miało wyglądać, ale odkąd tu przypłynęła, całe jej życie zaczęło odbiegać od tego, co założyła będąc w Ameryce.

Zacisnęła wargi w obawie, że za chwilę wybuchnie głośnym płaczem. Już nie chodziło o ten cholerny pierścionek! Chodziło o to, że on podchodził do tego tak bezemocjonalnie, że w głębokim poważaniu miał to, co ona czuła. Czy on naprawdę nie posiadał serca?!

- Otwórz – poprosił niespodziewanie łagodnym głosem.

Hope zamrugała kilkakrotnie, by odgonić niechciane łzy i spojrzała w końcu na księcia. Miała zaczerwienione oczy, takie nieszczęśliwe i smutne.

W końcu sięgnęła po puzderko obite czerwonym zamszem i zajrzała do środka. Na białej poduszeczce leżał najwspanialszy pierścionek zaręczynowy jaki kiedykolwiek widziała. Piękny szmaragd w kształcie łzy otoczony był małymi diamentami, tworząc w ten sposób lśniącą kombinację drogich kamieni. Pierścionek zachwycał swą urodą. Urzekał swą elegancją i prostotą.

- To stary pierścionek, należy do tytułu Wilcott. Przekazywany z pokolenia na pokolenie – odparł jakby próbował przekonać ją do biżuterii. Sama się broniła, a teraz wiedząc jak cenną była pamiątką, Hope wyciągnęła starą biżuterię z pudełeczka.

- Jest bardzo piękny – odparła cicho, bojąc się, że głośniejsze rozmowy mogłyby uszkodzić tak kruchy przedmiot.

Lucas się poruszył, wstał z fotela i usiadł obok niej. Poczuła znajome gorąco, policzki zapłonęły i w jednej chwili przypomniała sobie noc poprzedzającą jej wyjazd. Próbowała się odsunąć, ale nie miała wielkiej możliwości. Siedziała w kącie szezlongu, a on był tak blisko niej.

Złapał ją za dłoń, w której trzymała pierścionek, a potem wyjął go delikatnie. Miał ciepłe dłonie. Zakręciło jej się w głowie, gdy musnął jej nadgarstek. Nie powinna tak na niego reagować! To źle wróżyło na przyszłość, bo jeśli teraz tak miękła w jego bliskiej obecność, to bardzo szybko może się w nim zakochać, bez względu na to jaki on jest. Czy taka miłość była w ogóle możliwa?

Nasunął pierścionek na serdeczny palec. Gdy podniosła oczy, by przyjrzeć się twarzy narzeczonego, dostrzegła z zaskoczeniem, że książę nie spuszcza z niej oczu. Wpatrywał się w nią intensywnie, niemal władczo. Zadrżała i oswobodziła dłoń z jego uścisku.

- Teraz żaden mężczyzna nie będzie miał wątpliwości, że należysz do mnie – powiedział, psując tę cudowną chwilę arogancją.

Hope wstała gwałtownie i spiorunowała go wzrokiem.

- Chyba pan żartuje! - odpowiedziała oburzona i odsunęła się na parę kroków, gdy Lucas wstał, patrząc na nią z góry.

- Nie. Hope, nie pozwolę sobie przyprawiać rogów.

- Nie o to mi chodziło! Nie jestem twoją własnością! Ile razy mam ci powtarzać, że nie będę do ciebie należeć?! - Była na skraju wybuchu. Lada moment krzyknie wściekła tak, że usłyszy ją pół Londynu.

Ten człowiek robił tak niewiele, by wyprowadzić z równowagi, natomiast jej jeszcze nie udało się wzbudzić w nim żadnych gwałtownych uczuć.

- Hope, ja nie będę traktował cię jak rzecz, lecz jak kobietę godną szacunku. Będziesz księżną, moją księżną, i nie chcę, by inni dżentelmeni, nazwijmy ich tak, kręcili się wokół ciebie, rozumiesz? Nie toleruję żadnych zdrad.

Hope była zbyt oszołomiona jego słowami, aby powiedzieć cokolwiek. To zabrzmiało jak poważna, uczuciowa deklaracja, gdyby rzeczywiście książę coś do niej czuł. Lucas jednak miał tak beznamiętny wyraz twarzy, jakby przed chwilą opowiadał o pogodzie, a nie o tym, że będzie „jego księżną”. Co prawda nie brzmiało to jak „kocham cię”, ale takie słowa z ust zatwardziałego mężczyzny brzmiały jak wyznanie. Deklarował się, mówił, że jest jego.

- Dlaczego myślisz, że mogłabym cię zdradzić? Wierzysz w te plotki? Że jestem niemoralnie prowadzącą się Amerykanką? - zapytała, dziwnie łamiącym się głosem, choć ochota na płacz już dawno jej minęła.

- Jeśli myślisz, że obchodzi mnie to, co mówią inni, to jesteś w błędzie. Każdy głupiec, których choć raz miał przyjemność rozmawiać z tobą, nie uwierzy w te brednie. Jak złe o mnie musisz mieć zdanie, skoro tak mówisz? - zapytał gniewnym tonem, ale tylko ton miał taki. Cała reszta nadal przypominała białą maskę, na której nie było żadnych uczuć.

- A jakie ty masz o mnie zdanie, skoro zarzucasz, że mam ochotę cię zdradzać?! Od razu stwierdziłeś, że będę miała ochotę na przygodę z jakimś innym mężczyzną. Możesz sobie wyobrazić, że nie! Nigdy nie miała i mieć nie będę. Zostałam wychowana w poszanowaniu sakramentu małżeńskiego. Mimo wszystko Boston nie jest takim złym miastem, bo u nas szanuje się współmałżonka – warknęła, kończąc swą tyradę. Naprawdę była wciekła na Lucasa za to, co powiedział i za to ciągle robił.

- W jakim ty świecie żyjesz? Hope, wszędzie jest tak samo. Każde małżeństwo zawarte lekkomyślnie lub z rozsądku jest takie samo!

Hope odwróciła twarz i zacisnęła mocno wargi. Czuła gniew, który pulsował w całym ciele. Dłonie zaczęły drżeć, podobnie jak wargi. Naprawdę nie chciała tego słuchać. Nie rozumiała, po co jest ta rozmowa, skoro i tak do niczego nie doprowadzi. Ona wierzyła, że można stworzyć normalne, szczęśliwe małżeństwo, a Lucas twierdził coś innego. Oczywiście, nie mogła go o to obwiniać, w końcu mógł myśleć tak z jakichś powodów, ale nie pojmowała, po co próbuje ją przekonać do własnego zdania. Naprawdę sądził, że nagnie się do jego woli i będzie myśleć tak, jak on? Był w poważnym błędzie.

- Ty tak twierdzisz. Ja mam na ten temat inne zdanie i nie próbuj mnie przekonywać, że jest inaczej. - Spiorunowała go wzrokiem i zacisnęła dłonie na fałdach sukni. Nie powiedziała nic więcej.

- W porządku – westchnął w końcu Lucas. - Nie będę się z tobą kłócił na ten temat. Po prostu weź ten pierścionek, przyszedłem tylko z tym. - Jego głos był oschły i nieprzyjemny, a oczy wręcz porażały swym chłodem. Zadrżała nieświadomie, patrząc na niego i widząc go takim odpychającym.

- Dobrze – odpowiedziała, nie patrząc na niego. Skupiła wzrok na pięknej ozdobie lśniącej na palcu. Dotknęła jej opuszkami palców.

Nie tak wyobrażała sobie zaręczyny, ale nie mogła oczekiwać niczego innego. W końcu ich relacja była bardzo nietypowa, wręcz nienormalna, dlatego nie mogła marzyć o pięknych, romantycznych oświadczynach. Musiała zadowolić się starym, bardzo pięknym pierścionkiem. To i tak wiele.

Hope poczuła na sobie spojrzenie narzeczonego i uniosła oczy, starając się przebić przez tę obojętność, która malowała się na jego twarzy. Tamtego wieczoru w bibliotece widziała przez parę sekund te wszystkie uczucia, które ciągle ukrywał głęboko w sobie. Nałożył na swoje serce bardzo gruby pancerz i nie dopuszczał do siebie nikogo. Odsłonił się na moment, na jeden moment dostrzegła jego prawdziwe oblicze, ale teraz miała wątpliwości, czy rzeczywiście wydarzyło się to naprawdę.

- Dlaczego w tamtej chwili mogłam zobaczyć ciebie takim, jakim powinieneś być? - zapytała w przypływie chwilowej odwagi. Musiała mu zadać to pytanie, ale nie wiedziała czy dostanie odpowiedź. Lucas najwidoczniej zrozumiał, o co pytała i o jaki wieczór jej chodziło, bo wstał gwałtownie i zmierzył ją z góry rozbawionym spojrzeniem.

- Hope, podczas erotycznych uniesień ludzie widzą zazwyczaj to, co chcą widzieć – odpowiedział i wyszedł, nawet się z nią nie żegnając. Siedziała oszołomiona przez chwilę, aż w końcu wstała i wybiegła za nim na zewnątrz.

Służący właśnie podprowadzał Nocnego Tancerza. Kary ogier zatańczył niespokojnie wokół służącego. Książę szybko wskoczył na niego i jednym ruchem okiełznał ogiera. Zeszła powoli na dół i czekała, aż stajenny odejdzie.

- Nie wierzę w to – pokręciła głową. - Nie wmówisz mi tego, chociaż wiem, że nie jestem doświadczona i mało wiem o tych sprawach, to jednak nie zamącisz mi w głowie wmawiając, że to, co widziałam w twoich oczach to tylko wytwór mojej wyobraźni.

- Wierz w co chcesz, ale lojalnie cię ostrzegam. Kilka kobiet próbowało zabawić się w poznanie mnie, ale im się nie udało, dlatego uważaj, bo możesz się rozczarować.

Hope chciała coś odpowiedzieć, uraczyć go swoimi przemyśleniami na ten temat, ale Wilcott spiął konia i kary ogier ruszył galopem. Patrzyła jeszcze przez chwilę na dwie tak dzikie i niezrozumiałe istoty. Pasowali do siebie idealnie. Obaj zachowywali się tak, jak chcieli i nikt nie był w stanie ich opanować.