Rozdział 23

Adrian von Ziegler - Sacrament of Tears

Lucas z rozkoszą podziwiał nieśmiałą piękność, stojącą pod oknem jego salonu. Wyglądała oszałamiająco w białej, prostej sukni i warkoczu przerzuconym przez drobne ramię. Nabrał przerażającej ochoty, by porwać ją na ręce i zanieść do sypialni, gdzie mógłby zatracić się w niej i bez końca całować jej usta i całe ciało. Z dziką przyjemnością zrzuciłby z niej te fatałaszki i sycił się widokiem jej nagości ułożonej w atłasach i jedwabiach. Tego pragnął: Hope w jego łożu.

- Lucasie? - Czyjś niepewny głos przebił się przez jego myśli i sprowadził go z powrotem na ziemię. Otrząsnął się i przytomnym już wzrokiem spojrzał na kobiety stojące pod oknem. Westchnął, ostatni raz rzucił rozpłomienione spojrzenie w stronę narzeczonej i w końcu ruszył się ze swego miejsca, aby przywitać się z paniami.

Cała kolacja przebiegła gładko, temat sukni sprzed kilku godzin został pominięty, ale Lucas chciał postawić na swoim. Tu chodziło o zasadę, że zawsze wszystko robi przeciw towarzystwu, nie poddaję się dopóki nie dopnie swego. Nigdy nie robił tego, co uważano za słuszne i nie zrobi tego teraz. Hope musi nauczyć się zgadzać się z jego zdaniem, tak będzie lepiej, bo on wie, co jest dobre. Dla niej.

***

Cały pobyt u księcia okazał się być nad wyraz spokojny. Oczywiście nie licząc tych sporów o suknię oraz te drobne przepychanki słowne, o których wiedziało tylko narzeczeństwo.

Hope nie chciała zmienić zdania w stosunku do sukni i miała zamiar o to walczyć rękami i nogami. Dla niej liczyła się tradycja i nie chciała z nią zrywać dla fanaberii księcia. Jeśli chciał, aby miała kolorową suknię, to niech sam ją założy, bo ona tego nie miała zamiaru zrobić. Gdy to powiedziała, książę patrzył na nią przez chwilę oszołomiony, a potem ryknął głośnym śmiechem, który potoczył się po całym pomieszczeniu, na chwilę zatrzymał się w jej sercu, wibrując w każdej cząsteczce jej ciała. Patrzyła na śmiejącego się Lucasa i syciła oczy tym niezwykłym widokiem. Nie spodziewała się, że książę potrafi się śmiać. Widziała jego szeroki uśmiechy, półuśmieszki i nikłe uniesienie kącików warg, ale te gesty były puste podobnie jak jego oczy. Uśmiech obejmował jedynie usta, a oczy nadal pozostawały bezdenną przestrzenią, w której kotłowało się wiele tajemnic.

- Cieszę się, że zostaniesz moją żoną – powiedział w końcu, gdy zdołał się uspokoić. Wszyscy siedzieli w milczeniu i nawet zaprzestali jedzenia, by spokojnie móc posłuchać śmiechu księcia.

- A ja nie – odpowiedziała i wróciła do posiłku, cicho pobrzękując sztućcami po talerzu.

Rozpamiętywała tamten dzień i nie mogła zrozumieć, dlaczego w tamtej chwili jej serce zabiło gwałtownie na dźwięk jego słów, wypowiedzianych łagodnym głosem. Nie powinna tak reagować na kogoś, o kim źle myśli.

Od tamtego dnia starała się unikać Lucasa na tyle, na ile było to możliwe, zwłaszcza, że Wilcott najwidoczniej zapragnął, by stała się głównym ośrodkiem jego rozmów. Ciągle zwracał się do niej z pytaniem, czy się z tym zgadza albo co o tym myśli. Nie chciała brać w tym udziału, bo nie chciała się do niego przywiązywać. Pobyt w Silverstone kompletnie odmienił księcia, był dobry, troskliwy i ujmujący, i zawsze się starał, by niczego jej nie brakowało. W pokoju miała codziennie nowe kwiaty. Widziała długie szklarnie, w których rosły wspaniałe okazy róż, tulipanów, goździków i wielu innych kwiatów. Oczarował ją ten widok i zapachy jakie wokół się unosiły.

- Na polecenie księcia codziennie ucinamy kilka najładniejszych róż i wysyłamy do panienki pokoju – poinformował ją ogrodnik zajmujący się tą częścią ogrodu, w której akurat przebywała. Zarumieniona podziękowała za fatygę i szybko uciekła do pałacu.

Najwidoczniej książę robił wszystko, by zdobyć jej zaufanie i nawet poświęcał piękne kwiaty, aby dopiąć swego. Ale nie miała zamiaru iść na ugodę w sprawie sukni. Nawet gdyby otrzymała od niego wszystkie róże hrabstwa Northamptonshire.

Kolejne dni płynęły tak szybko, aż w końcu stanęła przed wizją, że opuszcza posiadłość Lucasa, nie na zawsze, ale do momentu ślubu. Nie wiedziała, czy tutaj przyjdzie jej żyć, ale spodziewała się, że ta posiadłość będzie przez nią bardzo często odwiedzana. Bardzo pasowała jej atmosfera panująca tu: cisza, spokój, pałac stał w otoczeniu gęstego lasu, między niewysokimi pagórkami, więc mogła w spokoju wędrować po posiadłości, myśleć i odpoczywać. Mogła też nauczyć się jak prowadzić dom przy pomocy kamerdynera lub ochmistrzyni, a także układać menu. Nie było to coś, o czym zawsze marzyła, bo dawniej, dorastając w pobliżu Bostonu, żyła w przekonaniu, że to ona kiedyś będzie gotowała, sprzątała, a także cerowała ubrania męża i dzieci.

Teraz jednak jej proste marzenia posypały się jak lekki domek z kart, runęły na ziemię i leżały pośród ostrych kamieni. Nie sądziła, że tak to wszystko się skończy, ale życie zaskoczyło ją tak, że poddała się temu i pozwoliła poprowadzić dalej. Dlaczego? Dlaczego nie walczyła o siebie i swoje szczęście? Byłoby zdecydowanie lepiej, gdyby miała tak buntowniczy charakter jak jej młodsza siostra. O wiele lepiej.

Zawsze miała pokojowe nastawienie, starała się słuchać i być dobrą dla ludzi, a czasami miała wrażenie, że to źle, że przez to traci wolną wolę i staje się więźniem własnego serca, bo nie chce nikogo ranić.

Późnym wieczorem, w ostatni wieczór w Silverstone, Hope postanowiła poszukać alkoholu, chciała ukoić nerwy i przespać spokojnie noc, bo na drugi dzień czekała ją długa podróż, a sen w kołyszącym się powozie jest tylko możliwy, gdy droga jest równa, bez głębokich bruzd i błota.

Ubrana w białą, długą koszulę, zeszła na dół, gdzie mieściła się wspaniała biblioteka, a także gabinet księcia Wilcotta. Na tle oświetlonych lampami gazowym ścianach wyglądała jak zjawa, jak dama-duch, mieszkająca w tym domostwie od pokoleń. Boso przeszła przez korytarz, a potem cicho wsunęła się do pomieszczenia, w którym paliło się kilka świec.

Biblioteka była duża. Ściana po lewej była półokrągła, okno, w tej chwili lekko otwarte, wychodziło na podjazd. Tuż przy oknie i drzwiach stały wysokie drewniane gabloty. Za szklanymi drzwiczkami pyszniła się broń palna oraz broń biała: miecze, sztylety oraz szable. Cała broń wyglądała pięknie, zabytkowo i niezwykle drogo, ponieważ w rękojeściach tkwiły wspaniałe rubiny, szmaragdy lub diamenty. Pośrodku gabinetu stał długi, okrągły stół, a wokół niego ustawiono kilka krzeseł.

Wchodząc dalej, Hope dostrzegła kominek w kącie oraz sofę, fotele i stolik. Za meblami zaczęły się wysokie półki z całą masą książek. Regały ciągnęły się aż do przeciwległej ściany. Po prawej miała wielkie biurko, na którym panował niezwykły porządek, tuż przed nim ustawiono trzy fotele. Przy biurku stało krzesło, a za nim dostrzegła kolejne drzwi. Nie wiedziała jednak, co za nimi się kryję. Jednak w tej chwili bardziej interesował ją barek, który ustawiono po prawej stronie, tuż obok drzwi. Podeszła do niego, odstawiła świecę i wzięła jedną ze szklanek. Na wysokim stoliku postawiono kilkanaście butelek z różną zawartością. Był koniak, burbon, wino, whiskey, likiery o różnym kolorze i konsystencji, a także nalewki domowej roboty. Zamyśliła się na chwilę, a potem sięgnęła po szkocką.

- Możesz mi powiedzieć, co ty wyprawiasz? - usłyszała nagle ostry, nieprzyjemny głos. Przestraszona próbowała odstawić szkło na swoje miejsce, ale wypadło jej z rąk i roztrzaskało się u jej stóp. - Odsuń się! - warknął książę.

Podszedł do niej szybko, a Hope w panice zrobiła krok w bok, by zejść z drogi księciu, a także znaleźć się jak najdalej od potłuczonego szkła, jednak butelka roztrzaskała się na wiele dużych kawałków, a także mniejszych i całkiem małych, więc gdy w końcu postawiła stopę na podłodze, poczuła jak ostra krawędź przebija skórę. Krzyknęła z bólu i zachwiała się na jednej nodze. Drugą trzymała w górze, próbując zajrzeć pod spód.

Wilcott warknął gardłowo i porwał ją na ręce. Hope protestowała przez chwilę, ale potem uspokoiła się, gdy zmierzył ją tak lodowatym spojrzeniem, aż poczuła je w sercu. Zadrżała i opuściła wzrok. Ułożył ją wygodnie na sofie, a sam odszedł bez słowa. Hope uniosła się, przytrzymując oparcia i dostrzegła, że Lucas wyszedł z biblioteki. Po kilku minutach wrócił z naręczem bandaży i maści.

- Pokaż nogę – zażądał stanowczo i wyciągnął rękę w stronę stopy, z której sączyła się krew. Hope pokręciła głową, co Lucas skwitował jedynie sfrustrowanym spojrzeniem. Złapał ją za kostkę w dość stanowczy sposób.

- Co ty robisz? Zostaw mnie – mruknęła, starając się wyswobodzić nogę z jego uścisku. Lucas trzymał ją mocno i nie zamierzał puścić. Biała koszulka nocna powoli zaczęła zsuwać się w dół, odsłaniając coraz więcej ciała, aż w końcu oczom księcia ukazało się cała noga. Przesunął palcami po zgrabne łydce. - Lucasie... - szepnęła Hope, czując jak całe ciało zaczyna drżeć od tego dotyku, a myśli zaczynają niknąć. Gorąco objęło miejsca, które dotykał. Oddech uwiązł jej w gardle. Czuła jak wszystko w niej zaczyna budzić się do życia, choć przecież nie była martwa.

- Krwawisz – zauważył książę, gdy w końcu zdołał się opamiętać. Nadal jednak trzymał jej stopę w dłoniach i nie zamierzał puszczać. A ona chciała uwolnić się od tego ucisku w piersiach i tam, na dole, gdzie czuła to wilgotne gorąco. Czuła się tym upokorzona i zniesmaczona. Było coś z nią nie tak. Szarpnęła nogą i w końcu udało jej się wyrwać z uścisku Lucasa.

Usiadła wyprostowana i czując płonące policzki, starała poprawić koszulę nocną. Chciała się okryć i odciąć od jego uważnego spojrzenia. Wilcott usiadł obok niej i ponownie złapał za kostkę. Podniósł ranną stopę i oparł ją o swe kolano.

Hope dostrzegła, że nadal jest ubrany, choć godzina była późna. Miał na sobie brązowe bryczesy, i rozchełstaną pod szyją koszulę. Był boso, podobnie jak ona. To dlatego nie słyszała go jak szedł po podłodze! Kolejną rzeczą, którą zauważyła, to to, że wyglądał na zmęczonego. Miał potargane włosy, a oczy lekko przymrużone. Dlaczego tu spał? Dlaczego tu siedział? Na pewno miał wygodne łóżko, ciepłe i miękkie, więc czemu chciał spędzać noc w fotelu?

Obserwowała każdy jego ruch, bała się, że książę zrobi coś nie tak, dlatego widziała, co robił. Był niezwykle delikatny, miał wspaniałe, ciepłe, acz szorstkie dłonie. Mimo nieprzyzwoitości sceny, czuła się bezpieczna, a Lucas wydał jej się bardzo opiekuńczy. Miała nawet wrażenie, że był zatroskany jej stanem. Rana jednak nie bolała, aż tak bardzo, tylko piekła, a krew raczej sączyła się cienką strużką, niż wypływała z rozcięcia. Lucas szybko obmył rankę, oczyścił ją zwilżonym ręcznikiem, potem nałożył jakiś śmierdzący specyfik z drewnianego pudełeczka, na koniec założył bandaż. Robił to tak sprawnie, jakby miał w tym doświadczenie i miał do czynienia z ranami od lat. Pomyślała jednak, że praca przy koniach nauczyła go coś o opatrywaniu ran. Poczuła się przez chwilę jak klacz i szarpnęła nogą tak, że niemal poleciała na plecy. Zebrała się szybko i odsunęła od niego, kuląc się w kącie. Podwinęła pod siebie stopy i nakryła je koszulą. Chciała zasłonić się cała, bo czuła się przy nim zupełnie naga. Jakby pozbawiono jej wierzchniego nakrycia.

- Dziękuję – mruknęła tak cicho, że książę odwrócił się w jej stronę. Oparł plecy o pikowany podłokietnik i spojrzał na nią zaciekawiony. - Dziękuję za opatrzenie rany – powiedziała nieco głośniej, uprzednio chrząkając, aby pozbyć chrypy w głosie spowodowanej wstydem i uczuciami, które nadal w niej płonęły rozbudzone przez dotyk księcia.

- Proszę cię bardzo, moja pani, ale następnym razem uważaj. Skaleczenie nie jest głębokie, nie wyczułem w nim żadnego kawałka szkła, ale po prostu stój w miejscu, gdy wokół będzie pełno szkła – poprosił ją. Jego brązowe oczy błyszczały, nie wiedziała tylko, czy od blasku świec , czy może od czegoś innego, ale nie podobał jej się wzrok, który spoczął na niej i w jednej chwili zapragnęła uciec, ale to samo spojrzenie przygwoździło ją do skórzanej sofy i nie pozwoliło zrobić żadnego ruchu.

- Dlaczego nie śpisz? - zapytała, starając się brzmieć normalnie, jakby wcale nie siedziała niemal rozebrana w gabinecie księcia w jego obecności.

- Nie mogłem zasnąć – odparł lakonicznie i wzruszył ramionami. Uciął tym samym temat, który chciała ciągnąć, aby odwrócić jego uwagę od siebie. Nie udało jej się, więc musiała stąd wyjść. Musiała pozbyć się tego uczucia, które przygniatało ją w środku, sprawiając, że nie mogła normalnie oddychać. - Lepiej ty mi powiedz, dlaczego baraszkujesz w bibliotece i tłuczesz butelki z alkoholem.

- Przestraszyłeś mnie! Skąd mogłam wiedzieć, że tu jesteś?! Nie widziałam cię. Myślałam, że biblioteka jest pusta – broniła się słabym głosem. Lucas przeszył ją uważnym spojrzeniem.

- Siedziałem w fotelu przed kominkiem.

Hope spojrzała w kierunku wskazanym głową i zrozumiała, dlaczego nie mogła dostrzec swego rozmówcę. Oparcie fotela było wysokie i szerokie, więc bez problemu mogło ukryć człowieka. Nawet tak barczystego i postawnego jak on.

- Przykro mi, że rozbiłam butelkę, szkoda trunku.

Książę machnął na nią ręką i potrząsnął głową.

- Bardziej szkoda twojej stopy. Jest zraniona, a alkohol, to alkohol, nie warto przejmować się czymś tak nieistotnym.

- Nie rób tego – poprosiła cicho i usiadła prosto. Nie patrzyła na niego, skupiła się na swych dłoniach, które złożyła na podołku jak do modlitwy.

- Czego?

- Nie staraj się być aż nadto miły, nie udawaj, że mnie lubisz... - Nie patrzyła na niego, ale usłyszała jak poruszył się, a po chwili poczuła jego zapach: mieszanina mydła i alkoholu, niby coś zwyczajnego, ale dla niej niezwykle pociągającego.

- Nie rozumiem. Nie chcesz, żebym był dla ciebie miły? Wolisz, abym był dla ciebie okrutny? Śmiał się z ciebie, drwił i szydził? Tego chcesz? - zapytał złowieszczo spokojnym tonem. Nie wróżyło to nic dobrego, ale Hope była zbyt zamyślona, aby baczyć na to, co mówi.

- Nie dawaj mi nadziei, że mógłbyś mi dać więcej, niż tylko odrobinę przyjaźni. Nie zniosłabym rozczarowania, gdybym... - urwała w połowie i zacisnęła mocno wargi, aby powstrzymać się od wypowiedzenia o kilka słów za dużo.

- Najwidoczniej nagrabiłem sobie więcej, niż przypuszczałem. Twoja niechęć do mnie i do naszego małżeństwa jest aż nadto widoczna.

- Nie rozumiem, dlaczego cię to dziwi? - zapytała oburzona. - Jak do tej pory nie miałam powodów, aby ci ufać, a nie mówiąc już o tym, by przełamać swą niechęć...

Podniosła oczy i dostrzegła Lucasa, który niespodziewanie zmienił pozycję. Teraz siedział zdecydowanie zbyt blisko niej, co bardzo ją niepokoiło. Odchyliła się do tyłu, plecami wspierając na podłokietniku.

- Brak ci powodów? Zaraz dam ci jeden... - mruknął głębokim, miękkim głosem, który odezwał się w niej słabą wibracją, gdzieś w sercu.

Był tak blisko niej, iż czuła ciepło atletycznego ciała. Kompletnie wyleciało jej z głowy temat ich rozmowy, a jego miejsce zajęły jego brązowe oczy i wąskie usta. Wzrokiem podążała od oczu do ust, i w górę: od ust do oczu. Nie mogła się zdecydować na co patrzeć, ale Lucas wkrótce podjął za nią decyzję. Pochylił się w jej stronę tak, że jego twarz znalazła się blisko jej i mogła doskonale policzyć ciemne plamki w oczach.

Uderzyła w nią fala gorąca, poczuła mrowienie w różnych częściach ciała. To było dla niej nowe doznanie. Przeraziło ją i gdy tylko próbowała wstać, Lucas sięgnął do niej, ramieniem otaczając kibić i powoli przysunął ją do swego torsu. Hope zaparła się dłońmi. Nie chciała takiej bliskości. Nie teraz, gdy jej uczucia do niego wahają się między nienawiścią, a miłością.

Odwróciła głowę, nie chciała na niego patrzeć.

- Nie – szepnęła, ale wydało się to księciu mało przekonujące, ponieważ ustami musnął rumiany policzek narzeczonej.

- Dam ci powód, o którym nie będziesz mogła przestać myśleć...

Hope spojrzała na niego oszołomiona, nie bardzo rozumiejąc jego słowa. Książę natychmiast wykorzystał jej chwilową dekoncentrację i przywarł do niej gorącymi, spragnionymi wargami. Przez kilka sekund nie wiedziała, co się dzieje i co powinna zrobić, dlatego gdy Wilcott całował ją powoli, dokładnie, czuła narastające w ciele napięcie: jakieś pragnienie, które było jeszcze zbyt niewyraźne, aby mogła je sprecyzować.

Lucas poruszył się nieznacznie i pociągnął ją za sobą tak, że teraz leżała na plecach. Nad sobą miała księcia, a obok jego ramiona. Niespiesznie układał się między jej udami. Nie chciała tego, chciała uciec, ale powolne pocałunki mężczyzny wyrzuciły z jej umysłu takie pragnienia, a zastąpiły je nowymi, gorącymi i lubieżnymi.

Narzeczony oderwał się od niej na chwilę i spojrzał na nią. Oddychał ciężko, a jego oczy przypominały płynną czekoladę, dlatego westchnęła lekko i rozchyliła usta, napawając się widokiem oszołomienia widocznym na przystojnej twarzy księcia. Ledwie wydobyła z siebie głos, gdy znów przywarł do niej ustami, tym razem był to pocałunek stanowczy, władczy.

- Otwórz usta – mruknął miękko, zawieszony tuż nad jej wargami, a gdy Hope wykonała jego polecenie, wtargnął do środka językiem, wyrywając z gardła dziewczyny stłumiony jęk. Zacisnęła uda, czując poniżającą wilgoć między nimi.

Nie wiedziała, co się z nią dzieje, dlaczego pozwala się całować, skoro nie powinna, ale to, w jaki sposób została obdarzona nowymi doznaniami, sprawiło iż jej umysł kompletnie przestał pracować. Nie było już żadnych myśli, a tylko ta potworna tęsknota za dotykiem. Pierwsza fala uczuć już dawno odeszła, przyszła kolejna, znacznie bardziej intensywna, bardziej pociągająca. Hope poczuła się w tej chwili jakby odkryła coś całkiem nowego, co do tej pory ukrywano przed nią, a ona nieświadoma istnienia tego, szukała czegoś w swym życiu.

Nie potrafiła nazwać tych uczuć, które kłębiły się w niej, tam na dole, ale podejrzewała, że mają one więcej wspólnego z dotykiem księcia, niż z tym, co działo się w jej sercu.

Książę całował ją zachłannie, a ona niewprawnie próbowała dotrzymać kroku, starając się naśladować ruchy jego języka. Kiedy poczuła na sobie dłonie mężczyzny, próbowała zaprotestować, ale nie udało jej się wymknąć z ciasnych objęć, więc pozwoliła pokornie na to, by Lucas badał każdy skrawek okrytego w lekką koszulę ciała. Jedna z dłoni zsunęła się z kibici i spoczęła na udzie, wprawne palce podwinęły długą szatę i odsłoniły zgrabną nogę dziewczyny. Zachłysnęła się z wrażenia i palącego pożądania, gdy poczuła jak przesuwa rękę i jego palce muskając wewnętrzną część nogi, jakby badały ją i szukały czegoś konkretnego. Druga ręka księcia zatonęła w jej włosach, złotorudych puklach, potem szybko się przesunęła i spoczęła na drobnej, pełnej piersi. Wrażenie jakie wywołało w niej to nowe doświadczenie było piorunujące. Wygięła się lekko w łuk, pragnąc, by zdjął z niej koszulę nocną i dotknął tego, czego broniło mu okrycie. Drżała pod wpływem doznawanych uczuć, pod wpływem dotyku. Działy na nią także pocałunki księcia, który nieustannie przynaglał ją do żywszej reakcji, by całowała go z równą gwałtowną namiętnością, której sam doświadczał. Jęknęła kilkakrotnie, gdy ruchliwe palce Wilcotta odsunęły dekolt stroju i uwolniły pierś spod materiału. Bordowa sutka nabrzmiała, zrobiła się sztywna i twarda.

Niemal brutalnie przerwał pocałunek, dysząc ciężko. Jego oczy żarzyły się jak dwa węgle, a usta rozciągnęły w lekkim pół uśmiechu. Patrzył na nią z wyczekiwaniem, czekał na jakiś znak. Kiwnęła głową, choć nie miała pojęcia na co się zgadza, ale była zbyt oszołomiona pocałunkiem i zbyt ciekawa, aby teraz się wycofać.

Patrzyła jak Lucas pochyla się nad jej nabrzmiałą piersią i ustami dotyka naprężoną sutkę. Jęknęła cicho, czując nową falę gorąca rozlewającą się po całym ciele. Cała drżała i nie mogła opanować tego, choć bardzo chciała. Nie było jej zimno, ale niemal cała pokryta była gęsią skórką. To przez księcia. To przez jego usta, które muskały jej piersi, znacząc na nich mokre ślady. Językiem przesuwał między dwiema mlecznymi półkulami, wzdychał, a jego gorący oddech niemal ją parzył. Ale było to, czego pragnęła najbardziej na świecie. W tej chwili nie liczyło się nic, prócz Lucasa, jego ust i tych cudownych, zniewalających uczuć, jakie płonęły w niej potężnym ogniem.

Hope wyczuła jak książę odsuwa się od niej i nagle poczuła na skórze chłodne powietrze, gdy zsunął z jej ramion koszulę, obnażając ją aż do pasa. Jednym szarpnięciem pozbył się z niej odzieży, odplątując ją z nóg. Rzucił ją gdzieś za siebie i wiedziała, że nie było już nic, co mógłby ją osłonić przed pożądliwym wzrokiem narzeczonego.

W przypływie wstydu jaki ją ogarnął uniosła się do pozycji siedzącej, starając się osłonić rękoma przed mężczyzną. Był tak blisko niej, jej twarz znalazła się zaledwie kilka milimetrów od porośniętej ciemnym włosem klatki piersiowej mężczyzny. Wilcott przysiadł na piętach i patrzył na jej pochyloną głowę, a ona czuła, że nie jest w stanie dłużej mu się opierać. Była naga, pozbawiona nie tylko ubrań, ale maski, którą ubierała przy nim. Pożądała go, chciała, aby między nimi było tak, jak w tej chwili, by książę zawsze zachowywał się wobec niej tak delikatnie i czule. Potrzebowała jego łagodności i troski.

- Nie chowaj się przede mną. Masz piękne ciało, Hope. Pokaż mi się – poprosił cicho ochrypłym głosem, w którym pobrzmiewała prośba i tęsknota.

Hope uniosła na niego oczy i zamarła widząc jego wzrok. On pewnie nie zdawał sobie z tego sprawy, ale w brązowych oczach błyszczała cała gamma uczuć: od niepewności, po czułość i tęsknotę. Widziała także smutek, tak przeszywający i bolesny. Poczuła łzy pod powiekami i spełniła jego ciche błaganie. Otworzyła się przed nim, prezentując swe filigranowe ciało. Poczuła się taka mała i krucha wobec tego potężnego księcia, który swymi brakami przysłaniał jej niemal cały świat.

Objął ją w pasie i mocno do siebie przytulił. Jedna dłoń spoczywała na biodrze, druga natomiast wędrowała po całym ciele, głaszcząc i muskając. W końcu położył ją delikatnie tak, że jej głowa spoczywała na miękkim podłokietniku. Lucas tymczasem napawał się jej widokiem, błądząc spojrzeniem po całym ciele. Wstydziła się, ale nie czuła strachu. Nie chciała stąd uciekać, jej świat zacieśnił się do tej sofy i do tego mężczyzny.

Kiedy narzeczony zajęty był obserwacją jej ciała, ona skupiła się na jego ciele, sycąc swe młode i niewinne oczy widokiem pół nagiego mężczyzny. Koszulę miał rozpiętą, nawet nie wiedziała, kiedy to zrobił. Spod ubrania wystawały barki, szeroki tors i płaski brzuch. Oblizała wargi patrząc na jedwabiste zwoje mięśni, falujące pod skórą, gdy pochylał się nad nią. Oparł się silnymi ramionami o podłokietniki i spojrzał z góry na jej usta. Przywarł do niej zachłannie, odrywając jej myśli od niego i pozostawiając pustkę w głowie. Znów rozpoczął swój taniec, całując ją raz szybko, raz powoli, raz zagłębiając się językiem w jej usta, raz cofając go. Wtedy jęczała cicho, bezgłośnie prosząc go, by nie droczył się z nią w ten sposób.

Znów przerwał pocałunek, ale jego wargi spoczęły na jej szyi. Poczuła dreszcze w całym ciele, a jego usta i język zsuwał się niżej, aż spoczęły na lewej piersi, potem przesunęły się na prawo, wprawiając ją w rozkoszne wibracje, które rozchodziły się gwałtownymi falami po całym ciele.

Zachłysnęła się, gdy Lucas znacząc mokrą ścieżkę wzdłuż brzucha, obrysował językiem pępek. Zanurzyła dłonie w jego gęstych włosach, przyciskając jego głowę do rozedrganego ciała. Jęknęła, a on uczynił to samo. Ich oddechy przyspieszały z każdą minutą coraz bardziej. Hope miała wrażenie, że zaraz eksploduje ze szczęścia i czegoś jeszcze, czegoś co wibrowało w niej na dole, sprawiało, że była mokra. Nie dbała jednak o to, liczył się Lucas i jego dłonie przesuwające się wzdłuż jej bioder, docierające do ud. Zesztywniała, czując jego zwinne palce na swej kobiecości.

Zaczęła protestować, prosić go, by tego nie robił, ale Wilcott był głuchy na jej prośby. Palce wsunęły się w nią gładko, sprawiając iż eksplodowała, jednocześnie będąc kompletną. Pożar jaki w niej zapłonął, zapłonął mocniej, silniej, wyrywając ją z tego świata, rzucając w ciepłe morze doznań. Całkowicie straciła kontrolę nad sobą, już nie jęcząc cicho, lecz pokrzykując głośniej, gdy usta mężczyzny dotknęły jej lekko, w tym najbardziej intymnym miejscu. Wstrzymała oddech, szeroko otwierając usta i oczy. Jego język tańczył między różowymi płatkami, pieścił ją delikatnie i powoli, poruszając rytmicznie głową.

Ale Hope nie dostrzegała tego, oczy zaszły jej czerwoną mgłą pożądania, w uszach szumiała krew, a głośny jęk wyrywał się z suchego gardła. Krzyczała, unosząc biodra w górę, dłońmi przeczesując włosy kochanka. W dole brzucha narastało wibrujące napięcie, które ścisnęło ją mocno, jakby w oczekiwaniu na jakiś moment. W końcu pękła jak bańka mydlana, niezbyt głośno wykrzykując imię Wilcotta. Zacisnęła mocno uda, nie zwracając uwagi na to, że książę wciąż tkwił między nimi. Językiem i ustami doprowadził ją do burzliwej kulminacji. Pierwszy raz w życiu szczytowała.

W całym ciele czuła niewysłowioną rozkosz, ulgę i coś jeszcze. Leżała z przymkniętymi oczyma i walczyła o każdy haust powietrza, starając się dojść do siebie po tych niesamowitych, bardzo grzesznych przeżyciach. A kiedy udało jej się dojść do siebie, zasnęła pierwszy raz tak spokojnie.

**

Moi drodzy, życzę Wam wesołych, pełnych radości i rodzinnego ciepła świąt Wielkanocnych, kolorowych pisanek, zająca z koszykiem pełnym prezentów oraz mokrego Dyngusa!