Rozdział 5

Ludovico Einaudi - Una Mattina

Hope patrzyła na Lindę, która wchodziła do garderoby. Nie wiedziała po co, ale dzięki temu zyskała moment, aby rzucić ostrzegawcze spojrzenie Faith.

- Nie kłóćmy się przy obcych, dobrze? - poprosiła cicho i usiadła z westchnieniem na łóżku. Zerknęła na suknie, a potem na Faith, która, jak dopiero teraz zauważyła, miała na sobie ubranie od Sussex'a. Sukienka kolorem przypomniała tą, w której jej młodsza siostra lubiła chodzić. Brzoskwiniowy muślin obszyty był białą koronką tak, jak jej sukienka. Odcinana pod biustem podkreślała jeszcze dziewczęcą figurę. Miała pięknie ułożone włosy, choć w tej fryzurze nie było nic specjalnego. Od zwykłe warkocze splecione w koszyczek na czubku głowy. Wyglądała prześlicznie i musiała przyznać Faith, błyszczała, jakby to suknia przydawała jej tego kobiecego powabu. - Ślicznie wyglądasz - pochwaliła siostrę i złapała ją za rękę. Faith podeszła do niej i usiadła obok, kładąc głowę na jej ramieniu. Hope pogłaskała ją po policzku i uśmiechnęła się do siebie. - Nie możemy się kłócić. Nie chcę, aby pobyt tutaj sprawiał, iż obie będziemy spierać się o błahostki. Wiesz, że cię kocham i mamy tylko siebie. Jeśli coś stanie między nami, może potem dojść do tego, iż każda z nas nie będzie już w stanie zrozumieć tej drugiej. Jak potem wrócimy do Great Cove, jeśli tutaj nie umiałyśmy się porozumieć? Musimy razem stawić czoło całej londyńskiej elicie, bo nie wierzę w to, że ci ludzie przyjmą nas z sympatią i otwartymi ramionami.

- Masz rację - pokiwała głową. Chciała coś jeszcze dodać, lecz z garderoby wyłoniła się Linda, która w ręce trzymała gorset. Białe wstążki falowały po obu stronach materiału.

- Nienawidzę gorsetów - mruknęła Hope i groźnym spojrzeniem obrzuciła znienawidzoną przez nią rzecz. Czasami musiała go ubierać, zwłaszcza jeśli gdzieś wychodziła. Najlepiej czuła się w bryczesach, starych oficerkach i w siodle. Konie sprawiały, że dzięki nim czuła wolność, o której tak marzyła, ale nawet w małej wsi ludzie musieli przestrzegać pewne zasady. I gorset do nich też należał.

- Panienko, żadna z nas ich nie lubi, ale niestety, kobieta jest tak stworzona, iż musimy nosić takie niewygodne rzeczy, aby ładnie wyeksponować sylwetkę - powiedziała Linda i uśmiechnęła się do sióstr. Pokochała te dwie jak własne córki, choć jej pociechy miały dopiero dziewięć i dwanaście lat.

- Gorsety powinno się nosić tylko, jeśli komuś grozi rozsypanie się między ludźmi - mruknęła Fait, co wywołało ogólną wesołość. Linda zaśmiała się skromnie, natomiast Hope parsknęła głośnym, niekontrolowanym śmiechem.

- Właściwie to, czy mogłabyś nam opowiedzieć coś o tej całej socjecie? Czego mamy się spodziewać i przede wszystkim, jakich reguł musimy przestrzegać? - zapytała Hope, która koniecznie chciała znać wszystkie panujące zasady w towarzystwie. A ponieważ zauważyła, że Linda lubi mówić i wypowiadać się na każdy temat, uznała, że będzie świetną kopalnią wszelkich informacji, toteż zgodnie z jej rolą, jaką jej przydzielili pozwoliła się ubrać kobiecie, a pokojówka zaczęła opowiadać.

- Główną i najważniejszą zasadą w tonie jest pilnowanie reputacji. Im bardziej jest ona nieskazitelna, tym lepszym towarem na rynku małżeńskim jest młoda dziewczyna... - urwała, ponieważ dostrzegła oburzenie na twarzach sióstr.

- Proszę?! - zawołała w końcu Hope. - Czy dobrze powiedziałaś, Lindo? Rynek małżeński? Boże, to brzmi, jak koński targ, gdzie ocenia się, a potem licytuje się konia. Przecież to okropne. I te wszystkie dziewczęta godzą się na takie traktowanie?

- Inne tak, a jeszcze inne nie, ale te raczej i tak potem ulegają swym rodzicom i zgadzają się na ślub z człowiekiem, którego nie znały. W wyższych sferach nie ma możliwości wyboru. Miłość dla tych ludzi nie jest zbyt cenną rzeczą, choć nie dla wszystkich. Jest kilka par, które naprawdę się kochają i pobrały się z miłości, nie bacząc na konwenanse. Miłość wzięła górę. Oburzenie innych, w tym ich rodzin nie miało dla nich znaczenia. Ale nie każdy ma tyle szczęścia - powiedziała czułym, choć smutnym głosem.

- Dzięki Bogu, że nas to nie dotyczy - westchnęła Hope. Linda spojrzała na nią z uniesiono wysoko brwią, ale nic nie powiedziała. Natomiast Faith zauważyła jej dziwne spojrzenie, lecz również przemilczała to, choć trochę ją to zaniepokoiło. Hope natomiast starała się przypomnieć to, co mówiła jej kiedyś matka, ale jakoś nie mogła wydobyć ze wspomnień rozmowę, w której piękna Mirabella wspominałaby o czymś podobnym. Biedne dziewczęta, pomyślała, współczując tym wszystkim dziewczynom, które wyszły za mąż wbrew swojej woli. Miała nadzieję jednak, że ich życie nie było taki straszne z mężczyzną, z którym przyszło im żyć. Jednak Hope naprawdę bardzo mało wiedziała o angielskich małżeństwach, więc nie wiedziała, że te młode, czasami dopiero debiutujące damy padały ofiarą mężów zwyrodnialców, niewiernych małżonków. Najlepiej trafiały te, które poślubiały nudziarza, trochę nadętego, ale wiernego i spokojnego, choć często potem zdradzały swych współmałżonków tylko dlatego, iż ten nie był w stanie okiełznać młode dziewczę, które zasmakowało w fizycznej miłość, rozdzielając swe wdzięki na prawo i lewo. Były też pary, które naprawdę mogły być wzorem dla innych, ale tych, jak wspomniała Linda, było naprawdę niewiele i nie było, co liczyć na to, aby szanowne matrony, matki debiutujących dziewcząt pozwoliły im iść za głosem serca. Liczył się prestiż, pozycja, majątek i oczywiście rodzinne koalicje. To o to w tym wszystkim chodziło. Hope jednak tego nie wiedziała, lecz szybko miała uzupełnić swą wiedzę.

Pokojówka skończyła ją ubierać. Potem podprowadziła ją do toaletki i posadziła na krześle. Zapadła się w miękki plusz i patrzyła w duże zwierciadło, w którym widać było każdy najmniejszy ruch pani Cosworth, która zaczęła powoli rozczesywać jej poplątane włosy. Robiła to pewnymi, pełnymi gracji ruchami. Lekkie pociągnięcia szczotki sprawiły, że Hope popadła w mały trans, w którym dostrzegała swoją matkę. Stała za nią z szerokim uśmiechem na ustach, a jej niebieskie oczy lśniły. Ubrana była w ciemnozieloną suknię, obszytą złotą nicią. Dekolt w kształcie serca przyozdobiła długim naszyjnikiem ze złotą zawieszką w kształcie serca. Na środku widniał duży rubin, który połyskiwał w świetle świec.

- Hope? - usłyszała nagle. Zamrugała kilkakrotnie powiekami, czując łzy, ale nie rozpłakała się. Odwróciła się do siostry.

- Tak? - zapytała, ponieważ nie miała pojęcia, co do niej powiedziała.

- Zejdziemy na dół. Gdy byłam w bibliotece siostra księcia powiedziała, żebym przyszła z tobą, gdy się poczujesz lepiej. Bardzo chciała kontynuować rozmowę. Mówi, że może niedługo poznamy jego syna - zakończyła wesoło.

- Naprawdę? Kiedy? - spojrzała na nią zaskoczona. Faith jednak pokręciła bezradnie głową.

- Ale ma panienka wystraszoną minę - zauważyła Linda. Siostry spojrzały na nią, Faith z uśmiechem, a Hope z konsternacją.

- Przeraża mnie perspektywa poznania nowych osób, zwłaszcza syna księcia. Znasz go Lindo?

- Niestety tak - westchnęła pokojówka, a Hope przełknęła nerwowo ślinkę.

- Niestety? Dlaczego? - zapytała Faith i zerknęła z rozbawieniem na straszą siostrę.

- Nie znam księcia Wilcott, ale służba w tym domu nie pała do niego zbyt wielką sympatią. Bardzo źle odnosi się do naszego pana - powiedziała i odsunęła się o parę kroków, by spojrzeć na swe dzieło, choć najzwyklejszy warkocz, w którego wplotła białe wstążki nie był wielkim wyczynem, jednak czuła się dumna ze swego wykonania, a poza tym jej nowa pani miała piękne i gęste włosy, aż chciało się je wciąż czesać i układać w coraz to nowsze fryzury. Hope wstała i spojrzała na ostateczny efekt. Pomimo skromnej sukni i fryzury czuła się wyjątkowa w muślinie, który opinał jej ciało. Uśmiechnęła się do swego odbicia, wciąż jednak była blada i na jej twarzy widniało zmęczenie.

- To po co tu przychodzi? - znów odezwała się młodsza panna Winward. Linda pokręciła głową i wzruszyła ramionami.

- Nikt nie rozumie tego księcia i chyba nikomu jeszcze się nie udało to zrobić. To zagadkowy mężczyzna, ale jakże przystojny. Panienki same się o tym przekonają, gdy tylko go zobaczą. - Zachwyt na twarzy tej kobiety sprawił, iż obie siostry zaintrygowały się synem księcia.

Ich rozmowę przerwało pukanie do drzwi.

- Proszę - powiedziała Hope. Do pokoju wszedł Pentrose.

- Jaśnie pan oczekuje panienki w bibliotece - zaanonsował poważnym tonem. Obie siostry kiwnęły głowami i ruszyły do wyjścia. Linda oznajmiła, że zostanie i posprząta, ale Hope zauważyła, że w pokoju naprawdę było niewiele do posprzątania, ale skoro uznała, że jednak jest bałagan postanowiła się nie mieszać. Wyszły i razem z kamerdynerem ruszyły długim korytarzem, a potem schodząc po krętych schodach weszły na duże foyer, które tak ją zachwyciło.

- Książę już czeka - powiedział kamerdyner, lekko się uśmiechając. Skręcił nagle i stanął przed drzwiami z ciemnego drewna. - Muszę panienki zaanonsować - powiedział, ponieważ wiedział, iż obie panny Winward nie znają zasad jakie panowały w arystokratycznych domach. Przystanęły więc tuż za drzwiami, a Spencer wszedł do środka. Usłyszały jego poważny głos, gdy je zapowiadał: - Panny Winward, Wasze Książęce Mości.

Książę coś odpowiedział, a Pentrose cofnął się i zrobił im przejście, ręką wskazując głąb gabinetu. Hope wyprostowała się, uniosła dumnie głowę i weszła do środka. Serce waliło jej jak młotem, lecz robiła wszystko, aby nie dać po sobie poznać, że jest czymś zdenerwowała. Faith szła tuż obok niej, więc poczuła się zdecydowanie pewniej.

Rozejrzała się wokół i dostrzegła siostrę księcia, która siedziała na sofie po jej lewej stronie, tuż obok niej siedział mężczyzna. Blond włosy zaczesał do tyłu, a jego ciemne oczy wpatrywały się w nie uważnie. Na jego wąskich ustach igrał cień uśmieszku, choć nie był on ani odrobinę złośliwy, czy ironiczny. Wręcz przeciwnie. Jego twarz o arystokratycznych rysach wydawała się być miła. Nie wyczuła w nim ani grama pogardy, choć tego się spodziewała. Kiedy weszły głębiej do pokoju, obaj mężczyźni wstali i ukłonili im się. Obie panny dygnęły. Hope spojrzała na księcia, który podszedł do nich z szerokim uśmiechem na ustach.

- Jak się pani czuje, panno Winward? Mam nadzieję, że choroba morska już panią opuściła? - zapytał, a Hope kiwnęła ostrożnie głową. Czuła się dobrze, o wiele lepiej niż poprzednio, co jednak nie oznaczało, że całkiem pozbyła się mdłości i zawrotów głowy. - Moje drogie, chciałbym wam przedstawić męża mojej siostry: Gabriel Hawskvill, książę Reabourn. - Wspomniany mężczyzna wstał i podszedł do nich, kłaniając się nisko, a na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech. Hope widząc jego serdeczność, którą wyrażał bez słów, poczuła ulgę. To już kolejna osoba z Anglii, która powitała ich z uśmiechem na ustach, co oznaczało, że ludzie mieszkający tutaj wcale nie są ponurzy czy smutni, bo to ciągle powtarzała Batsy Humprowth. Twierdziła, że Anglicy wciąż tylko chodzą naburmuszeni, są flegmatyczni i małomówni, ale jak na razie wszystko wskazywało na to, że są bardzo sympatyczni i otwarci.

Głos księcia Reaburna brzmiał donośnie, choć słychać w nim było powagę i dostojeństwo kształtowane przez wieki. Gdy prezentacja została dokonana, wszyscy usiedli i zaczęli rozmawiać. Mąż Charity najwidoczniej bardzo je polubił, ponieważ zawsze, kiedy zwracał się do niej lub do Faith robił to z szerokim uśmiechem na ustach. Charity i Sussex również zachowywali się podobnie.

Obie panny Winward zostały zasypane pytaniami dotyczącymi ich podróży, a także miejsca, w którym mieszkały i co chcą zobaczyć w Londynie. Mogą też wybrać się do innych miast, aby pozwiedzać to, co je zainteresuje.

Hope nie wiedziała, co mówić w takich chwilach. Czasami miała po prostu ochotę odmówić i poprosić, aby ktoś w końcu opowiedział jej o matce.

Bo w końcu po to tu przyjechały. Skacząca Niedźwiedzica przekonała ją, że podróż do Anglii może sprawić, iż lepiej poznają przeszłość matki, która niewiele o niej mówiła. Przyjęła więc jego zaproszenie, choć czuła ogromną niechęć do tego przedsięwzięcia. Miała nadzieję, że mieszkając u księcia dowie się o historii matki i ojca, jak się poznali i dlaczego przypłynęli do Ameryki. Indianka powiedziała jej tak mało, że rozbudziła jej ciekawość. Uznała, że po śmierci rodziców powinna dowiedzieć się o nich, co na pewno sprawi, że inaczej spojrzy na małżeństwo Winwardów.

Po wypiciu herbaty i zjedzeniu kilku ciastek, choć Hope naprawdę nie miała na to ochoty, przeszli do jadalni, aby spożyć kolację.

Kiedy kładła się spać, miała nadzieję, że przyjazd tutaj nie był błędem i ona wraz z siostrą wyjadą wkrótce do Bostonu.

*

- Książę Wlicott, Wasza Książęca Mość - zaanonsował kamerdyner dwa dni po przyjedźcie dziewczyn. Książę Sussex uśmiechnął się pod nosem i wstał zza biurka. Żałował jednak, że Charity oraz panny wyszły na spacer. Miał jednak nadzieję, że niedługo wrócą, a wtedy jego syn pozna swoją przyszłą narzeczoną. Obawiał się, że mimo to Hope wyjedzie, ponieważ póki co, nic nie wskazywało na to, że kraj jej się podoba. Wypowiadała się ogólnikowo i niezbyt precyzyjnie. Narzekała zaś na obojętność arystokratów, którzy nie dbają o biednych. Trudno byłą ją przekonać, że jest inaczej, ale postanowił jeszcze porozmawiać z nią o tym. Tymczasem, musiał zająć się synem, który, gdy tylko zobaczył go uśmiechniętego natychmiast rzucił na niego pogardliwe, pełne nienawiści spojrzenie. Miał nadzieję, że kiedyś mu to wybaczy.

- Gdzie ta twoja turkaweczka? - zapytał od razu, nawet się z nim nie witając. Sussex zmierzył go ostrym spojrzeniem, lecz ten zignorował je i rozsiadł się wygodnie na szezlongu.

- Mam nadzieję, że dla niej nie będziesz taki arogancki?

- Nadzieja matką głupców, zapamiętaj to - powiedział tylko i rozejrzał się po gabinecie. Sussex sapnął groźnie, łypiąc na aroganckiego syna, lecz ten najwidoczniej miał w głębokim poważaniu cały świat i dobre wychowanie. - Nie przyszedłem tu na umizgi, chcę ją zobaczyć, a potem powiedzieć wszystko, co o tym myślę.

- Nie rób tego, nic jej nie mów! - zaprotestował gwałtownie i podszedł do niego. Lucas uniósł lewą brew w wyrazie kpiącego niezadowolenia i uśmiechnął się złośliwie.

- Naprawdę?! Nic jej nie powiedziałeś? Jesteś idiotą, Sussex. I myślisz, że ta mała Amerykanka pójdzie na to? Jesteś naprawdę idiotą!

Sussex pragnął mu udzielić ostrej odpowiedzi, lecz w tym samym czasie dały się słyszeć głośne i podekscytowane głosy, które rozległy się w foyer.

- Już są - powiedział niechętnie. Jego syn chyba miał rację. Co mu strzeliło do głowy, aby zaręczać Hope z tym aroganckim arystokratą? Musi to wszystko odwołać, oczywiście nie narażając ją tym samym na utratę reputacji.

Wyszedł z gabinetu, zostawiając szeroko otwarte drzwi, aby damy zobaczyły gościa. Pierwsza odwróciła się w jego stronę Charity i ze śmiechem na ustach przywitała go, cmokając w policzek.

- Jak udała się wycieczka? - zapytał, patrząc jak Hope uśmiecha się do niego nieśmiało i jej iskrzące oczy spoglądają w jego twarz z radością. Była piękną, niesamowicie wrażliwą dziewczyną i chyba dobrze będzie, jeśli córka Mirabelli jednak nie poślubi jego syna. To byłoby barbarzyństwo skazywać młodą i nietkniętą dziewczynę na kogoś takiego, jak Lucas. Nie mógł jej tego zrobić. Uśmiechnął się do niej czule i poczuł pod powiekami łzy, co zaskoczyło go tak bardzo, iż zapomniał przywitać się z Faith, która stanęła obok siostry.

- Park jest przepiękny! - powiedziała radośnie starsza panna Winward. - Hyde Park ma w sobie bardzo dużo tajemniczości. Wyobrażam sobie jak musi być piękny podczas zimy. - Charity i Henry parsknęli dobrodusznym śmiechem.

- U nas zima czasami różni się od tej w Bostonie. Czasami śnieg zmywa deszcz i robi się błoto na ulicach. - Od drzwi dobiegł ich czyjś gardłowy, nieco chropowaty głos.

Hope zwróciła się z jeszcze śmiejącymi się oczami i zamarła, dostrzegając w drzwiach prowadzących do gabinetu mężczyznę. Stał niedbale oparty o framugę i patrzył na nią kpiąco, a cała jego postawa wyrażała jedynie nonszalancję. Przełknęła ślinkę. Był zwalistym mężczyzną o szerokich barach, wąskich biodrach i długich nogach, które uwydatnione zostały przez bryczesy koloru kawy. Doskonałą, atletyczną sylwetkę podkreślał specjalnie szyty na miarę surdut w kolorze burgundu, spod którego wystawał biały fular, tego samego koloru koszula i jaśniejsza od surduta kamizelka. Kiedy przeniosła wzrok na twarz mężczyzny, miała wrażenie, że świat wokół niej zawirował, gdy napotkała badawcze, pełne żaru spojrzenie brązowych oczu. Wysokie kości policzkowe, wąskie usta oraz mocno zarysowana szczęka z ostrym podbródkiem podkreślały tylko podobieństwo do ojca. Wąskie usta, którym teraz się przypatrywały zacisnęły się w wąską linię.

Z jego postawy biła dzika, nieokiełznana siła, która powstrzymywana była przez to wspaniałe ciało. I choć Hope nie miała zbyt wielkiego doświadczenia, to jednak wiedziała, że ten mężczyzna musiał być niebezpieczny, groźny, lecz pociągający dla wielu kobiet. Tkwiła w nim natura samca, zdobywcy, który nie bał się żadnych przeciwności losu i przez życie szedł z ironicznym uśmieszkiem. Ponownie przełknęła ślinę i spojrzała na księcia Sussex'a, który uważnie ją obserwował.

- Nie przedstawisz nasz, Sussex? - zapytał w pewnym momencie, gdy znów spojrzała na niego.

- Ach, tak, już! - zawołał książę i podprowadził siostry do syna. - Moje drogie, to mój syn. Lucas Westland, książę Wilcott.

- Bardzo mi miło poznać panie - mruknął Wilcott z tajemniczym uśmieszkiem na ustach i ucałował wyciągniętą dłoń Hope, a potem Faith.

- Lucasie, to jest Hope Winward oraz jej młodsza siostra Faith. - Młode damy odkłoniły się, nisko pochylając głowy. Faith przypatrywała mu się z pewną dozą dezaprobaty, natomiast Hope nie umiała kryć zachwytu, jaki w niej wywołał ten wspaniały mężczyzna. Był przystojny, elegancki szalenie niebezpieczny, lecz uczucia jakie w niej wzbudził kompletnie to ignorowały.