Rozdział 3

Claude Debussy - Prelude to the Afternoon of a Faun

- Jesteś tu? - zapytała Faith, gdy w końcu skapitulowała i przestała jej szukać po całym pokładzie. Jej starsza siostra niestety źle znosiła podróż. Na przemian miała raz zieloną twarz, zaraz potem bladą, by za chwilę kompletnie odpłynąć w kolorach czerwieni. Albo leżała na łóżku, oddychając powoli i próbując pokonać mdłości, albo wisiała nad burtą pozbywając się bardzo skromnego posiłku.

Ciemność panująca w kajucie rozświetliła mała świeczka, która stała na przytwierdzonym do podłoża stoliku. Hope leżała na łóżku na wznak. Oczy miała przymknięte. Faith stwierdziła, że siostra wyglądała z każdym tygodniem coraz gorzej. Schudła. I to było przede wszystkim najgorszym problemem, bo dziewczyna nic nie jadła, gdyż bała się, że dopadną ją torsję. Podróż jednak powoli dobiegała końca. Kapitan statku powiedział, że jutro rano wpłynął do Anglii. Zacumują na Tamizie, w niewielkim porcie znajdującym się u wejścia rzeki.

- Jestem - wychrypiała po dłuższej chwili Hope i powoli otwarła oczy. Skierowała wzrok na siostrę. Oczy miała błyszczące i zbyt duże.

- Jutro już dopłyniemy. Szybko wyzdrowiejesz.

Hope zawsze zastanawiała się, skąd jej siostra bierze taką pewność, z którą zawsze mówiła. Ona sama wielokrotnie musiała bardzo dobrze zastanowić się nad każdym słowem, musiała wiedzieć, że ma rację, a gdy nie była tego pewna po prostu milczała. Teraz też tak było. Pewność młodszej siostry dała jej siłę. Choroba morska było okropieństwem, którego nie życzyła żadnemu wrogowi. Gdyby mieli płynąć choćby tydzień dłużej, zwariowałaby. Miała nadzieję, że jak tylko stanie na twardym lądzie szybko dojdzie do siebie.

Faith położyła się obok niej i mocno do siebie przytuliła. Czasami spały razem, opowiadając sobie głupie historyjki, całkiem wymyślone lub prawdziwe.

Ciemna noc powoli uciekała przed słońcem, które wstawało zza morza. Na horyzoncie pojawiły się różowe obłoki, a chwilę potem niebo przybrało podobny kolor. Gwiazdy zniknęły, a księżyc już dawno schował się gdzieś wysoko, uciekając przed gorącym słońcem. Statek, na którym płynęły siostry powoli wpływał na angielskie wody. Kilka tygodni był w podróży z Ameryki.

Faith wyszła na pokład, aby zobaczyć miejsce, w którym wysiądą. Natychmiast jej nozdrza zaatakował potworny odór ryb, fekaliów i Bóg jeden wie czego jeszcze. Zatkała nos chusteczką i rozejrzała się szybko po porcie. Jednak nie zobaczyła nic, co wprawiłoby ją w miłe zaskoczenie lub zachwyt. Wręcz przeciwnie. Miała wrażenie, że znalazła się wysypisku śmieci. Stare statki cumowały przy brzegu. Po trapach wspinali się marynarze odziani w stare, podarte ubrania. Wszędzie panował tłok, brud i smród. Ludzie tłoczyli się przy brzegu oczekując przybyszów. Dziewczyna stojąca na dziobie dostrzegła grupkę dzieciaków, które bawiły się obok pustych beczek. Nieopodal na zwojach lin siedziała stara kobieta, a na rękach trzymała dwuletnie dziecko. Obraz przerażającej nędzy jaki zobaczyła nad brzegiem Tamizy sprawił, że szybko wycofała się do swojej kajuty. Przez chwilę stała oparta o drzwi, aż w końcu usiadła na łóżku nie dowierzając, że w Londynie, wydawałoby się, że wspaniałym mieście, żyje taka bieda. Oczywiście natychmiast uświadomiła sobie, że to była jedynie niewielka część tego, co kryły zaułki czy stare opuszczone domy. Podejrzewała, że ci brudni ludzie w podartych ubraniach reprezentowali najniższą "klasę".

Jak ci wszyscy arystokraci mogli spokojnie jeść obfite obiady, kilkakrotnie w ciągu dnia zmieniać ubrania, skoro obok nich, może nawet na tej samej ulicy, ludzie nie mieli nic poza stertą zawszonych szmat? Nie wyobrażała sobie, aby mogła jeść spokojnie widząc takie rzeczy. Może razem z Hope namówią księcia aby wspomógł biedotę? Przecież na pewno ma mnóstwo pieniędzy, które mógłby wydać na ubogie dzieci, a nie na kolejny wieczorowy surdut.

Ale nie znała ani księcia, ani innych i nie wiedziała, co się stanie, gdy przybędą do domu mężczyzny, których ich zaprosił. Musiała jednak przygotować się na najgorsze, nawet tego się spodziewała.

Statek dobił w końcu do portu, który przypominał obraz istnej nędzy i rozpaczy, lecz Hope nie zwracała na to szczególnej uwagi. Ważne było to, aby dotknąć stałego, niekołyszącego się gruntu. Przy jej boku cały czas była Faith, która podtrzymywała ją za ramię. Za nimi szedł barczysty marynarz, który zaofiarował im swoją pomoc przy wynoszeniu bagaży. Gdy zeszły z trapu i ich stopy dotknęły twardej, brukowanej ulicy, Hope odwróciła się do mężczyzny i z woreczka wyciągnęła pieniądze. Dała mu dwie gwinee i uśmiechnęła się dodatkowo, aby nie myślał, że jest wyniosłą paniusią. Faith podziękowała słownie, a marynarz wycałował ich ręce i poszedł uśmiechnięty.

- No dobrze, to gdzie ten cały książę? - zapytała Faith i rozejrzała się wokół. Tłum był bardzo różnorodny. Dostrzegła oczywiście biedaków, którzy siedzieli zgromadzeni wokół beczek lub w kątach, między szynkami. Kilku leżało na kupce śmierci i spali wśród tego harmidru. Wszędzie słychać było krzyki, nawoływania i śmiechy. Najwidoczniej wszędobylski smród ryb i stęchlizny nikomu nie przeszkadzał.

- Musimy szukać powozu z herbem. Przyłbica otoczona wieńcem z liścia laurowego - powiedziała cicho Hope i przeszukała wzrokiem tłum. Chciała już znaleźć się w łóżku, przykryć kołdrą i jak najdłużej spać. Najlepiej przespać pobyt tutaj i obudzić się dopiero w Ameryce.

- Czy panie to panny Winward? - tuż za plecami usłyszała męski głos. Obie siostry odwróciły się i przed sobą dostrzegły wysokiego, chudego mężczyznę, który w ręce trzymał tabliczkę z nazwiskiem Winward. To on, pomyślała starsza z sióstr i przyjrzała się dokładnie księciu. Spodziewała się kogoś zgoła innego. Wyobrażała sobie, że książę Sussex jest gruby, łysy i ma małe, świdrujące oczka, a tymczasem stał przed nią mężczyzna o szpakowatej urodzie z bujną, lecz siwą czupryną. Nos miał krzywy, a oczy niebieskie. Twarz znaczyły zmarszczki, dodając mu ty samym majestatu i powagi. Skłoniła się nisko, kątem oka dostrzegając, że Faith robi to samo, choć bardzo niechętnie.

- Wasza Książęca Mość - powiedziała cicho i łagodnie. Czuła jednak, że jeśli za chwilę nie usiądzie zemdleje albo zwymiotuje, bo żołądek nagle zaczął o sobie przypominać, fikając koziołki. Przełknęła nerwowo ślinkę.

- Panno Winward - zaczął książę, unosząc dumnie głowę. Zobaczyła, że w kącikach surowych ust pojawił się uśmiech, aż w końcu uśmiechnął się szeroko. - Nie jestem księciem Sussex, mój pan nie mógł osobiście panienki przywitać, wiec poprosił mnie, aby przywiózł jego gości.

- Nie jest pan księciem? To kim pan jest? - zapytała Faith i rzuciła zaniepokojone spojrzenie Hope, która wyglądała jakby za chwilę miała się przewrócić.

- Jestem jego kamerdynerem - oświadczył takim tonem, jakby pełnił znacznie wyższą i poważniejszą funkcję niż jego chlebodawca.

- Jak się nazywasz? - tym razem odezwała się Hope, która z każdą chwilą czuła się coraz gorzej.

- Pentrose - odpowiedział zaskoczony tym, iż taka młoda panienka interesuje się jego nazwiskiem.

- A jak masz na imię? - dopytywała nadal. Niebotycznie zdumiony odpowiedział automatycznie:

- Spencer - wydukał.

- Mogę ci mówić Spncer? Czy mam zwracać się do pana po nazwisku?

- Ależ to nie wypada, panienko Winward - jęknął i spojrzał z szeroko otwartymi oczami na dziewczynę, która w tej chwili wyglądała jak biała ściana.

- To nic, mogę zwracać się do ciebie po imieniu? Wydaję mi się, że tak będzie chyba najlepiej. I nie mów mi panienko, mam na imię Hope, a to jest Faith. - Głową wskazała młodszą siostrę, która zaczęła jej się przyglądać. Zapewne tylko dlatego, ponieważ musiała wyglądać coraz gorzej.

- Czy możemy już ruszać? - zapytała zniecierpliwiona młodsza siostra, a kamerdyner całkiem urzeczony młodymi damami pośpiesznie zaprowadził je do czarnego, lakierowanego powozu. Do pojazdu zaprzężono cztery kasztanki, które niecierpliwie skrobały podkutymi kopytami bruk. Hope katem oka dostrzegła, jak jakiś mężczyzna bierze ich bagaże i wrzuca je na powóz.

Pentrose z namaszczeniem otworzył drzwi, wysunął schodki i pomógł wejść gościom księcia do środka. Hope wyskrobała się jakoś i usiadła na miękkiej, wyściełanej zielonym pluszem ławce. Faith zajęła miejsce po przeciwnej stronie. Kamerdyner po chwili zamknął drzwiczki. Powóz ruszył i powoli skierował się w nieznanym dla nich kierunku.

*

Lucas nie wyglądał jak arystokrata, lecz jak portowy robotnik. Póki nie odziedziczył tytułu po zmarłym krewniaku Sussex'a, ludzie pogardzali nim, gdyż był nieślubnym synem księcia.

Gdyby nie to, że w młodości dużo czytał zapewne nigdy nie umiałby się dostosować do otaczającej go elity wyniosłych dam, napuszonych dżentelmenów, którzy nigdy w życiu nie pracowali fizycznie. On w przeciwieństwie do tej gromady fircyków i latawic nie urodził się jako panicz, więc nie bał się ani pracy fizycznej, ani porażki, choć musiał przyznać, że jego zła passa już się skończyła, bo obecnie odnosił same spektakularne sukcesy finansowe. Górował nad nimi, nad ludźmi, którzy bali się zakasać rękawy drogich koszul i wziąć sprawy w swoje ręce. On się nie bał i to sprawiało, że był lepszy od nich.

Wszystkie sprawy finansowe omawiał ze swoim zaufanym od kilku lat doradcą Billem Wellingiem. Welling znał go od prawie samego początku. To on pokazał mu świat liczb, rachunków i ciężkiej pracy. On nauczył go jak inwestować, wyostrzył jego smykałkę do interesów i pokazał w co najlepiej inwestować. Lucasowi nie chodziło gromadzenie majątku, bo na nim nigdy mu nie zależało, ale o samą pracę: fizyczną i umysłową. Lubił też wdrażać w życie nowe pomysły, które dawały biednym ludziom miejsca pracy. Ostatnio postanowił razem z lordem Suttonem wybudować stocznię i potrzebowali do tego około dwóch tysięcy robotników. Już teraz zgłaszali się do nich wszyscy ci, którzy chcieliby zarobić. Było ich naprawdę bardzo wielu.

W gabinecie panował niesamowity porządek. Lucas pilnował, aby wszędzie było czysto i schludnie. Ogromne biurko, proste, wykonane z ciemnego drewna stało na wprost drzwi, tuż przed masywnym meblem ustawiono trzy fotele, za biurkiem do ściany przylegały wysokie półki pełne książek, map, woluminów i innych bezcennych dzieł. Między pułkami znajdowało się małe przejście, a drzwi do niewielkiego pomieszczenia były zamknięte. Po lewej stronie znajdował się półokrągły wykusz. Drzwi wychodzące na ogród otworzono, przez co do pokoju wpadało świeże i czyste powietrze. Na środku, gdzie rozłożono ogromny dywan, stał piękny, lśniący stół z sześcioma krzesłami.

Lucas znajdował się przy kominku, który ustawiono w rogu pokoju, po prawej stronie od drzwi. Przed nim postawiono niską ławę i dwa fotele. Na jednym z nich siedział gospodarz, a na drugim Bill. Obaj pogrążyli się w rozmowie o podróży Wellinga do Indii, gdzie doglądał floty statków, które Lucas tam posiadał.

- A właśnie, Lucasie, słyszałem dość dziwne wieści - zaczął Bill i spojrzał na przyjaciela.

- Jeśli chodzi ci o moje zaręczyny to odpuść sobie. Już dość słyszałem na ten temat - mruknął tylko, rzucając mu ostrzegawcze spojrzenie, ale przyjaciel nic sobie z tego nie robił i postanowił drążyć temat dalej. Bardzo go to fascynowało.

- Kim jest szczęśliwa wybranka? - zapytał i uniósł do ust filiżankę z kawą.

- Szczęśliwa wybranka? Nie sądzę. To niejaka Hope Winward, Amerykanka. Córka kobiety, która puściła Sussex'a kantem z kowalem.

- Naprawdę? Twój ojciec był kiedyś zaręczony?

- Niebywałe, prawda? Nie spodziewałabym się tego nawet, ale okazało się, że był, a córka księżnej oszalała z rozpaczy i postanowiła uciec do Ameryki i poślubić kowala, urodziła dwie córki i prawdopodobnie byli cudowną, szczęśliwą rodziną - odpowiedział z drwiną w głosie.

- Tak myślisz? To niemożliwe. Takie małżeństwa nigdy nie żyją szczęśliwie. Może na początku, ale potem odzywa się w nich to do czego przywykli. On nauczył się ciężkiej pracy, ona nie miała o niej pojęcia. A łóżko to nie wszystko. Tam ludzie zbliżają się do siebie i to bardzo, ale to nie wystarcza, aby zastąpić miłość czy wzajemny szacunek i zrozumienie. Jeśli poza łóżkiem małżeństwo kłóci się i oskarża, to potem i namiętność wygasa, bo nie ma ani wzajemnego zrozumienia, ani wsparcia. Pamiętaj o tym, Lucasie, jeśli będziesz kiedyś wybierał żonę. Nie poddawaj swoich osądów chwilowej żądzy. W wyborze partnerki kieruj się rozumem i sercem przede wszystkim. - Bill przyjrzał się Lucasowi. Na jego czole pojawiła się mroczna zmarszczka. Wiedział, co sobie pomyślał, ale wolał niczego nie mówić na głos. Jego ból i rozgoryczenie musiało znaleźć ujście. Młody książę Wilcott musiał odszukać właściwą osobę, która pozwoli mu pogodzić się nie tylko z ojcem, ale również ze swoim własnym pochodzeniem i przeszłością.

- To idiotyczne, co mówisz. Nie szukam żony - odpowiedział burkliwie i wzruszył ramionami.

- Ale w końcu będziesz musiał. Ja też tak mówiłem, a kiedy już znalazłem odpowiednią kobietę zmieniła moje nastawienie do tego. Uwierz mi, człowiek nie może być sam, bo może w końcu oszaleć. Nie chciałbyś trzymać na rękach małego, czarnowłosego maleństwa, które malutką dłonią złapię cię za palec i spojrzy...

- Wystarczy! Dość! - Wstał gwałtownie i przeszedł przez pokój. Usiadł za biurkiem i zaczął przeglądać papiery, aby uspokoić nerwy.

- Wiem, że cię to złości, ale tak, jak kobiety mają instynkt macierzyński, tak i w mężczyźnie odzywa się coś podobnego. Przed tym nie ma ucieczki, sam się o tym przekonałem - powiedział z czułym uśmiechem na wspomnienie żony i dzieci.

- Na razie w moich planach nie uwzględniam ani żony, ani tym bardziej dziedzica. Nie zależy mi na tytule, bo nie jest on mój. Bez niego byłbym szczęśliwszy. - Lucas nie chciał dziedzictwa jakie mu przeznaczono, ale w końcu je przyjął, bo niemal zostało mu wepchnięte na siłę. Był to błąd, ale przyjął tytuł dla świętego spokoju.

- Jak długo zamierzasz udawać, że nikt nie jest ci potrzebny? - zapytał go Bill, ale straszy mężczyzna nie doczekał się odpowiedzi. Lucas zmienił temat.

- Będziesz tak bredzić bez sensu czy może przejdziemy do interesów? Co się dzieję w Indiach?

Bill westchnął, zdając sobie sprawę, że młody książę nie chce wrócić już do tego tematu.