Rozdział 14

Adrian von Ziegler - My Black Rose

Lucas sam nie wiedział, dlaczego tak troszczył się o uczucia Amerykanki. Nie chciał mieć z nią nic wspólnego, nie chciał jej. Już dawno nauczył się, że człowiek zawsze powinien być silnym osobnikiem, iść przez z życie z podniesioną głową, a gdy los spłata figla, kopnie, trzeba wtedy oddać cios i iść dalej. Samemu. Nie chciał się roztkliwiać, ani nawet rozważać własnych uczuć, choć nie podejrzewał, aby takowe istniały.

Wyszli z obrębu stajni szeroką, piaszczystą drogą i skierowali się ku łąkom. Sami. Lucas zdawał sobie sprawę, że popełnia błąd, ale nie mógł pozwolić, aby ktoś usłyszał to, co chciał jej powiedzieć. Nie wiedział, dlaczego to robi – kolejna rzecz nie podoba do niego, ale znalazł wyjście z sytuacji Hope. Pomysł, który mimo wszystko wcale nie był jego, sprawił, że musiał przedstawić ich zaręczyny w inny sposób. Tak, aby każdy wyszedł na tym dobrze, Spojrzał na drobną postać kroczącą tuż obok niego i poczuł delikatny zapach perfum: kwiatowy, słodki jak ona sama.

- O czym miałabym z tobą porozmawiać, Lucasie? - zapytała całkowicie już spokojna. Gdy wymówiła jego imię poczuł przebiegający po plecach dreszcz. Siłą powstrzymał się, aby nie odwrócić jej i przycisnąć do pobliskiego drzewa, całując w miękkie usta gwałtownie i władczo. Nie zrobił tego jednak, myśląc o róży kwitnącej w ogrodzie, która natychmiast skojarzyła się z Hope. Znów więc zmienił bieg myśli. Skupił się na stoczni.

- O tym, co mam ci do zaproponowania – powiedział i zerknął na nią wzdłuż nosa.

- To znaczy?

- Hope, jeśli zależy ci na siostrze, to przemyślisz to, co mam ci do powiedzenia. Dobrze wiesz, że zerwanie zaręczyn wcale nie poprawi waszej sytuacji. I to nie jest niczyje wina, ani wasza, bo jesteście niewinne, ani także nasza, bo nikt nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. - Przerwał na moment, aby złapać tchu i odciągnąć w czasie to, co miał jej do powiedzenia. Hope wykorzystała ten moment i spojrzała na niego z niepewnością.

- Do czego pan zmierza? - zapytała i odsunęła się od niego trochę.

- Do tego, abyś przemyślała, moja pani, decyzję o zerwaniu zaręczyn. Póki jesteście w Londynie, nie powinnyście robić nic, co mogłoby zniszczyć lub podważyć waszą reputację. - Hope wyrwała mu dłoń i przyspieszyła kroku. Zmarszczyła w gniewie brwi i nawet nie oglądając się za siebie niemal biegiem ruszyła w stronę lasu. - Hope! - krzyknął wściekły. Czy ta kobieta zawsze musi reagować w ten sposób? Czyż zaręczyny z nim, to nie najlepszy sposób na to, aby odzyskać dobre imię?

Owszem, może i nie był odpowiednim kandydatem na męża dla żadnej kobiety, ale jego nazwisko ton nie łączył z żadnymi dużym skandalami. Miewał romanse, ale z kurtyzanami, trzymał się z daleka od żon i debiutantek, czasem zainteresował się jakąś wdową, ale szybko odchodził, gdy kobieta wmawiała mu, że go kocha i pragnęła go poślubić. Nie jego, lecz jego tytuł, majątek. Dlatego pod tym względem uważał, że jego reputacja nie była najgorsza. Wszyscy jednak traktowali go z dystansem, bo wiedzieli, co o tym wszystkim myślał. Był złym, aroganckim księciem, widział rzeczy, o których Hope nie miała pojęcia. Był na wojnie, stoczył walkę w jednej bitwie, ale doznał jej okrucieństwa. Natomiast Hope żyła z dala od brzydoty świata, żyła niczym wszystkie angielskie panienki, trzymana pod kloszem. W ten sposób dla niej nieodpowiedni, ale jednak nie pogorszyłoby to jej reputacji.

- Po moim trupie! Już panu powiedziałam, że nie będę przedłużać żadnych zaręczyn! - powiedziała wściekła i puściła się biegiem.

Lucas zacisnął zęby i patrzył w milczeniu za odchodzącą dziewczyną. Nie miał zamiaru jej gonić. Jeśli chciała rujnować sobie opinie, to nie jego sprawa.

***

Przez resztę dnia Hope chodziła zła i nie odzywała się do nikogo, nawet do Faith, ale i ta nie była specjalnie rozmowna. Cała ta sprawa mocno ją przygnębiła, dlatego schowała się w sypialni z naręczem książek i zapasem jedzenia. W ten sposób mogła odizolować się od świata na dwa dni. Hope nie była aż tak spokojna. Miotała się po pokoju i złorzeczyła, składając przysięgi, których nie była pewna, czy dotrzyma. Była jednak zła i miała do tego prawo. Propozycja Lucasa wydała jej się okropna. Miałaby przedłużyć zaręczyny? I co to niby da? Czy ludzie zaczną o niej lepiej mówić? Odzyska dobre imię? Ton zapomni o postępku matki? Na każde pytanie była ta sama odpowiedzieć: nie! Nic się nie zmieni, jedynie ona będzie skazana na Lucasa, księcia Wilcotta w myśl tych niepotrzebnych zaręczyn.

Znalazła się w horrendalnej sytuacji praktycznie bez wyjścia, bo raz rzeczone słowo na ich temat poszło w eter i ludzie ocenili je podług tego, co zrobiła matka i co sami sobie dopowiedzieli ludzi. Mogła zgodzić się na to, co proponował Lucas, ale czy postąpiłaby słusznie? Czy ich domniemane narzeczeństwo sprawi, iż ludzie zaczną na nie inaczej patrzeć? Raczej nie, choć miała nadzieję, że coś się jednak może zmienić.

Szamotaninę myśli przerwało jej pukanie do drzwi. Przystanęła obok łóżka i cichym, nieco ostrym głosem pozwoliła gościowi na wejście do sypialni. W drzwiach stanęła Charity, z niepewną miną. Zaprosiła ją gestem, aby weszła dalej. Kobieta stukając obcasami pantofli przeszła przez pokój, aż jej kroki stłumił gruby dywan. Stanęła przed dużym kominkiem, a Hope przypomniała sobie, że kiedyś zdarzyła się podobna sytuacja. Księżna spoczęła przed kominkiem i obie rozmawiały wtedy o Lucasie. Teraz najwidoczniej też się na to zanosiło.

- Hope... - zaczęła cicho księżna i spojrzała na nią z żalem. - Bardzo cię przepraszam za zaistniałą sytuację... Przepraszam cię za wszystko – powiedziała i podeszła do niej energicznym krokiem. Na jej łagodnej twarzy dostrzegła żal i smutek.

Czyżby naprawdę przejęła się tym, co myślała o tej sytuacji? Naprawdę chciała, aby wszystko się ułożyło? Hope uwierzyła kobiecie i zdała sobie sprawę, że wcale nie jest na nią zła. W końcu to nie ona zaaranżowała zaręczyny, lecz jej brat.

- Nie gniewam się na ciebie, na księcia Reaburna także, to książę Sussex jest wszystkiemu winien – odparła, czując się jak królowa, która właśnie rozgrzesza winowajców. Skonfundowana odstąpiła krok od swojej gospodyni i spojrzała przez okno. Widok był zachwycający, lecz w tej chwili najmniej ją to interesowało.

- I, jeśli mogę cię prosić, nie gniewaj się także na mojego brata i Lucasa. Wieść o tym, że nie żyje Mirabella bardzo nim wstrząsnęła. Podejrzewam, że w głębi ducha ją kochał, choć nigdy tego nie powiedział. Znam Henry'ego tyle lat i wiem, że jest bardzo skryty. Nigdy się nie przyznał, ale ucieczka twojej matki z kowalem sprawiła, że całkowicie odciął się od rodziny. Popełnił przez to wiele błędów, których żałuje do dziś. Nie bądź na niego zła, chciał dobrze. Nawet nie wiesz, jak bardzo się ucieszył, gdy przyszedł twój list z odpowiedzią.

- Ale nie ważne jak szlachetne miał intencje, nie powinien spiskować za naszymi plecami. Dlaczego to zrobił? Czy nie prościej byłoby przyjąć nas, a potem pozwolić nam wyjechać? Chciałam tylko dowiedzieć się coś o rodzicach. Przyjaciółka rodziny, wspomniała coś o rodzicach i zostawiła mi masę wątpliwości... Teraz wiem, że popełniłam błąd przypływając tutaj.

- Nie mów tak, proszę. Wszyscy cieszymy się, że jesteście tutaj. - Na potwierdzenie swoich słów podeszła do dziewczyny i mocno ją przytuliła. Hope oddała uścisk, lecz wcale nie miała na to ochoty. Akurat potrzebowała chwili spokoju. Skoro jednak Charity chciała wyjaśnić wszystko na spokojnie i bez zbędnych świadków to czemu nie skorzystać z okazji?

- Nie wiem, nie mam pojęcia, co myślicie. Dowiedziałam się, że wszyscy uważają mnie i Faith za kobiety upadłe, choć... sama nie wiem, co miałabym zrobić.... żeby nią być... - jęknęła na koniec nieskładnie.

- Kochanie, ja to wiem, wszyscy wiemy, że jesteście niewinne i możesz mi wierzyć tak, jak do tej pory to robiłaś, że tak jest. A resztą się nie przejmuj. Waszą reputację, którą nadszarpnął ton można bardzo łatwo odzyskać.

- Przez narzeczeństwo, tak? - zapytała Hope i westchnęła, gdy Charity potwierdziła to skinieniem głowy. - Nie ma innego sposobu?

- Małżeństwo.

- Jedno gorsze od drugiego - mruknęła, żałując, że w ogóle zapytała.

- Rozumiem, że oba rozwiązania wydają ci się okropne, ale uwierz mi, Lucas pomimo swoich wad jest człowiekiem honorowym. Gdybyś została jego żoną otoczyłby cię opieką, troską i czułością. Dałby ci wszystko, czego pragniesz, o czym marzysz. Jest bardzo hojny. - Charity wymieniała po kolei jego zalety, a Hope krzywiła się na każdy pozytyw.

- Ale nadal nie zmieni tego, co powiedział o mnie i Faith – wypaliła nagle, po chwili dopiero zdając sobie sprawę, z tego, co powiedziała.

- A cóż takiego powiedział?

Hope chcąc czy nie, opowiedziała o całej sytuacji, której była świadkiem po przyjeździe. Powtórzyła każde wypowiedziane przez młodego księcia słowo. Księżna Reabourn słuchała jej z uwagą, a na jej twarzy malowało się niedowierzanie. Najpewniej nie spodziewała się, że jej bratanek mógłby zachować się w ten sposób, ale jednak tak zrobił.

- No cóż, jak już mówiłam Lucas ma wiele wad, a jedną z nich jest brutalna szczerość, choć czasami człowiek może pomylić ją z ordynarnym zachowaniem.

- To co mówił było okropne! I najgorsze jest to, że on tak naprawdę myśli! - krzyknęła i podeszła do łoża, po chwili pacnęła na nie z wdziękiem godnym samej królowej i spojrzała na zadumaną rozmówczynię.

- Hope, ludzie w złości robią i mówią rzeczy, które często mijają się z prawdą. Znam go na tyle długo, aby wierzyć w to, iż jego zamiarem nie było ani obrażenie ciebie, ani twojej siostry. On, mimo wszystko, nigdy nie ośmieliłby się świadomie obrazić kobiety szlachetnie urodzonej. - Hope przewróciła oczyma, jednocześnie podziwiając kobietę za lojalność.

- Ja myślę, że mówił to na poważnie i nie uwierzę w nic innego. Moje zdanie na temat księcia Wilcotta nie ulegnie zmianie.

- Bardzo mi przykro to słyszeć, ale liczę na to, iż przekonasz się do niego wkrótce.

Charity skinęła głową dziewczynie i wyszła z pokoju, zostawiając Hope z mętlikiem w głowie.

***

Tydzień po nieszczęsnym balu do drzwi księstwa zaczęły pukać tłumy mężczyzn, którzy zapragnęli zobaczyć obie siostry, najlepiej w tym samym czasie. Wszyscy panowie w różnym wieku i różnych pozycji rozpoczęli, jak określiła to zniesmaczona Faith, taniec godowy dzikich świń. Jej stwierdzenie sprawiło, że książę Reabourn, jego żona, a także Sussex przez dziesięć minut niemal tarzając się po ziemi śmiali się do rozpuku. Nikt, kto usłyszał tę arogancką uwagę nie potrafił powstrzymać się od choćby najmniejszego drgnięcia warg. Nawet James, zacny i wielce szanowany kamerdyner Książecej Mości, uśmiechnął się szeroko. Ale Faith nie mijała się z prawdą. Panowie wyczyniali prawdziwe cuda niegodne szlachetnie urodzonego. Wszyscy, jak jeden mąż, prosili dziewczęta o rękę, lecz spotykali się jedynie z odmową. Hope wśród tłumów dostrzegła kilku naprawdę miłych i z wyglądu przypominających uczciwych mężczyzn, ale Reabourn nie zgodził się na żadne „starania o rękę”.

- Możecie być spokojne, moje drogie – powiedział któregoś dnia książę Reaburn, gdy wyszedł kolejny amant srodze załamany odmową opiekuna. - Żaden mężczyzna nie dostanie ode mnie zgody, chyba że rzeczywiście zaimponuje mi, mojej małżonce i jej bratu.

- Zaraz, zaraz... A kto powiedział, że chcemy jakichkolwiek oświadczyn? - zapytała Faith i odłożyła książę na bok.

- Wiem, że nie spodziewałyście się tego, ale wiedziałem, że po balu zacznie zjeżdżać się całe tałatajstwo. Będę odmawiał każdemu, kto zechce was pojąć za żonę, chyba że wy zdecydujecie inaczej. Mianowicie któryś z panów spodoba się wam na tyle, aby zechcieć za niego wyjść.

Dziewczęta milczały przez chwilę. W końcu pierwsza zabrała głos młodsza panna Winward.

- Raczej nie sądzę, abyśmy miały wybrać któreś z angielskich dżentelmenów.

Książę skinął głową i cała trójka powróciła do przerwanych lektur. Hope zagłębiła się w greckiej sztuce, Faith powróciła do czytania The Mysteries of Udolpho, natomiast ich opiekun skupił się na najnowszym wydaniu Times'a.

Po pół godzinie Hope rzuciła książkę na stolik i przeprosiła towarzyszy. Musiała wyjść, nawdychać się świeżego powietrza. Zbyt duży mętlik miała w głowie, aby móc wysiedzieć tak bezczynnie. Musiała znów pomyśleć.

Pogoda w ostatnich dniach zmieniła się nieco, zrobiło się chłodniej, wiatr wiał nieustannie, sprawiając, że konary drzew wyginały się lekko w każdą stronę. Opatulona szalem ruszyła w kierunku stajni. Bardziej z przyzwyczajenia, niż świadomości. Gdy ocknęła się, znajdowała się tuż przed szeroko otwartymi drzwiami. Rozejrzała się wokół. Stajnia tętniła życiem. Konie hałasowały jedząc, stukając kopytami o beton lub rżąc cicho. Stajenni czyścili wierzchowce, dwóch kowali podkuwało konie, a reszta po prostu kręciła się po okolicy bez celu. Zrobiła krok do przodu, a potem kolejny i jeszcze jeden. W końcu pochłonął ją cień i chłód jaki panował tutaj. Powoli szła środkiem, aby przypadkiem żaden z koni nie próbował jej ugryźć. Przypomniała sobie wszystko – cały wypadek. Jak niemal została stratowania przez Aresa, jak uciekała przed nim... Wszystko. Nie pamiętała jednak momentu, w którym uratował ją Lucas, ale akurat tym nie bardzo się przejęła, ponieważ wolała wiedzieć jak najmniej.

W przypływie nagłego masochizmu skierowała się w stronę boksu Aresa, lecz go nie zastała w nim. Ostrożnie podeszła bliżej, lecz pomieszczenie było puste. Oparła się o drewniane drzwi i zapatrzyła na pusty boks. Ares to piękny, lecz niebezpieczny koń. Jak tak cudowne stworzenie może być tak agresywne?

Odepchnęła się od drzwiczek i ruszyła w głąb stajni. Zatrzymała się jednak w pół kroku i cofnęła do miejsca, w którym chwilę temu stała. Obejrzała cały boks i nagle uświadomiła sobie, że coś jest nie tak. Pomieszczenie, w którym znajdował się Ares było puste, to oczywiste, ale na betonie nie było słomy. Wiedziała jak pracują stajenni, nie zostawiali pustego boksu, bez słomy. Odsunęła się i wtedy zrozumiała też, że nie ma żadnej tabliczki, która informowałaby, kto zajmuję tę część stajni. Co się stało z Aresem? Czyżby przenieśli go w inne miejsce? To tłumaczyłoby, dlaczego zniknął i jakoś do tej pory go nie widziała. Nie miała zbyt wielu okazji, aby tu przychodzić od tego nieszczęsnego wydarzenia, ale sam fakt, że Aresa nie widziała bardzo ją zaniepokoił. Rozejrzała się wokół, aby poszukać kogoś, kogo mogłaby zapytać o Aresa, lecz nie dostrzegła żadnego stajennego, ani nawet zarządcę.

Spojrzała w głąb korytarza, oświetlonego częściowo przez naftowe lampy i mimowolnie zadrżała. Po obu stronach przejścia wystawały końskie głowy różnej maści: siwe, kare, srokate. Wszystkie w pyskach trzymały siano lub po prostu z ciekawości wyglądały przez kraty.

Wyszła ze stajni. Drżała na całym ciele, nogi miała jak z waty. Miała dość. Kochała konie, lecz teraz napawały ją olbrzymim strachem. Niemal odrazą. Tęskniła za galopowaniem po lesie, lecz strach był silniejszy. Jak miała go pokonać? I czy w ogóle była w stanie to zrobić?

Kolejne dni upłynęły dziewczętom w dziwnych nastrojach i próbie odbudowanie chybotliwej relacji z księstwem, a także Sussex'em, który zawinił najbardziej. Hope była na niego zła, lecz już po dwóch dniach od spotkania w gabinecie nie próbowała nawet udawać, że go ignoruje. Nie mogła. Obie z młodszą siostrą miały dobre serca i potrafiły wybaczyć drugiemu człowiekowi złe uczynki. Zastanawiała się jednak, czy po czymś takim mogła im jeszcze zaufać? W pierwszych dniach pobytu miały wątpliwości, potem się przekonały, ale teraz? Teraz nie mogły popełnić tego samego błędu. Powinny zachowywać się nieco ostrożniej względem nich.

Hope wraz z siostrą, a także z księżną siedziały w swoim już starym zwyczaju w zielonym salonie i kosztowały nowego ciasta upieczonego przez panią Burns. I jak zawsze, gdy pragnęły chwili spokoju, przeszkodziło im pukanie do drzwi. James wszedł powoli i z miną wielce ważną zaanonsował księcia Ashbrooka. Podał księżnej wizytówkę i czekał na polecenie.

- Wprowadź go, James, i każ przynieść herbatę i kawę.

Kamerdyner kiwnął głową i wyszedł z pokoju. Po chwili w drzwiach stanął książę Ashbrook, mężczyzna wszedł powoli, uważnie, acz niepewnie rozglądając się po salonie. Hope uśmiechnęła się, gdy na nią spojrzał, chcąc w ten sposób dodać mu odwagi. I chyba jej się udało, ponieważ dostrzegła w jego oczach ulgę i więcej pewności siebie.

- Dzień dobry, pa-paniom – zająknął się cicho i spłonął rumieńcem. Jego błękitne oczy błądziły po całym salonie. Nie chciał patrzeć na żadną z nich. Ciekawe, dlaczego jest tak zdenerwowany?, zastanowiła się w myślach i wstała.

- Proszę, niech pan usiądzie. - Delikatnym gestem dłoni wskazała Ashbrookowi fotel, na który klapnął z ciężkim westchnieniem. - Czego się pan napije?

- K-kawy, p-p-proszę – mruknął i wsunął palec za starannie związany fular. Odciągnął go od szyi, robiąc przy tym zabawną minę męczennika.

Lokaj przyniósł na srebrnej tacy zastawę. Filiżanki rozstawił na stoliku między szezlongiem, a sofą i fotelami. Po chwili w salonie pozostały tylko trzy pani i zdenerwowany młody książę. Hope spojrzała na Charity, lecz ta wzruszyła nieznacznie ramionami. Hope zajęła się nalewaniem kawy. Książę Ashbrook popatrzył na nią, a potem z cichym westchnieniem przyjął od niej filiżankę kawy. Między fotelem, w którym siedział, a stolikiem do kawy było niewiele miejsca, toteż młody mężczyzna próbował lawirować nogami tak, aby wygodnie je wyciągnąć, przy okazji bacząc, aby kawa nie chlapnęła mu na spodnie. Hope widząc jego beznadziejne poczynania postanowiła przyjść mu z pomocą.

- Może zechciałby pan usiąść obok mnie? Na szezlongu na pewno będzie panu wygodniej.

- D-dziękuję – odpowiedział tylko i z wyraźną ulgą spoczął na jednym końcu zielonego mebla. Hope sięgnęła po filiżankę herbaty. Upiła łyk i spojrzała na księcia. Ten przyglądał jej się z jawnym uwielbieniem. Zakłopotana odstawiła filiżankę i wyprostowała się, zgrabnie zaplatając dłonie na kolanach.

- Co cię tu sprowadza, Ashbrook? - zapytała księżna Reabourn. Mężczyzna znów wsunął palec za fular i odciągnął go od szyi, jakby go przyduszał.

- Ch-chciałem odwie-edzić pannę Hope – wyjąkał i spojrzał na dziewczynę z prawdziwą desperacją. Zmieszana, kiwnęła głową i uśmiechnęła się lekko, aby książę nie czuł się tak skrępowany. Żal jej było patrzeć, jak z trudem wydobywa z siebie kolejne słowa. Charakter miał bardzo łagodny i spokojny, więc czuła się przy nim dobrze. Nie tak, jak przy Lucasie. Zawsze się denerwowała, reagowała na niego w dziwny i niewytłumaczalny sposób. Ashbrook nie patrzył na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy, z chłodem w ciemnych oczach. Jąkający się książę był dobry, patrzył na nią z ufnością i doskonale wiedziała, co w tej chwili czuł. Jego nieco poznaczona bliznami twarzy wyrażała autentyczny zachwyt. Był szczery i od razu wiedziała, że komuś takiemu można ufać. Natomiast, jeśli chodziło o Lucasa... Naprawdę nie wiedziała, czy książę Wilcott jest tym, któremu można powierzyć swe sekrety, choć nie wyglądał na kogoś, kto roznosi plotki. Mimo to, nie ufała mu. Może właśnie z powodu tego, jak zachowywała się przy nim, jak się czuła w jego przytłaczającej obecności. Lucas miał w sobie pewien magnetyzm, który ją przyciągał, choć nie wiedziała dlaczego. W końcu nie wyglądał na łagodnego i przyjaznego.

Odstawiła jednak podobne rozważania na bok, w końcu miała gościa i powinna się nim zająć. Wizyta księcia skończyła się nad wyraz szybko, lecz młody mężczyzna zapadł dziewczętom w pamięci jako nieśmiały i łagodny. Nie sposób było go nie lubić. Hope żałowała, że się jąkał, bo choć miał dużo do powiedzenia, nie potrafił sklecić dwóch zdań bez zająknięcia. Miała wrażenie, że ten człowiek bardzo chce, aby go szanowano i podziwiano, lecz z powodu wady wymowy nie jest w stanie uzyskać tego szacunku. Zresztą, nie tylko wada wymowy była jego wadą. Owszem, był wysoki, lecz chudy i niezgrabny, miał długie nogi i jak zauważyła stanowiły dla niego śmiertelne niebezpieczeństwo. Potykał się o nie, więc bała się, że w końcu złamie sobie kark.

Ale był uroczy. O Lucasie nie mogła tego powiedzieć. Nawet nie pasowało do niego to słowo. Było zbyt delikatnie, nawet jak na jego drapieżny wygląd.

***

Przed księstwem Reaburn oraz Sussex'em stanęło ciężki zadanie. Musieli odzyskać przyjaźń i zaufanie dziewcząt. Cała trójka podświadomie wiedziała, że to właśnie z Hope pójdzie im najszybciej, bo wydała im się bardzo przyjaźnie nastawiona do ludzi, więc mimo tego, iż cała sytuacja dotyczyła głównie jej, wiedzieli, że powoli znów zacznie im ufać. Dni mijały, zbliżał się sierpień, a także koniec sezonu letniego.

Dziewczęta podbiły serca mężczyzn, chyba nie było żadnego młodego panicza, który nie wmówiłby sobie, że jest nieodwołalnie zakochany, w któreś z sióstr lub w obu jednocześnie. Wszyscy chodzili na bale, ignorując fakt, iż siostry Winward stawały się niekiedy tematem niezbyt pochlebnych plotek, zwłaszcza zazdrosnych matron i ich córek lub wnuczek, które miały wrażenie, że nagle obie mogłyby usidlić wszystkich mężczyzn, zabierając im idealną okazję, aby poślubić któregoś z zamożnych arystokratów. Jednak ani Hope ani Faith nie myślały, aby rozejrzeć się za mężem. Wcale nie chciały nikogo, kto pochodziłby z tego „robaczywego” towarzystwa. Wolały kogoś z ich rodzinnej wsi, niż z Angli.

Panowie codziennie składali wizyty dziewczętom, mając nadzieję, że zaręczona Hope jednak zmieni zdanie i zerwie wszelkie kontakty z ponurem księciem Wilcottem. Sprawa jednak nie była taka prosta. Reabournowie, a zwłaszcza Charity wciąż prosiła, aby nie zrywała zaręczyn, żeby poczekała. Hope nie chciała o tym słyszeć, lecz aby doprowadzić sprawę do końca musiała rozmówić się z jej domniemanym narzeczonym, który jak na złość nagle zniknął i przestał w ogóle przychodzić do pałacu Hawskville. Nie mogła zapytać o niego Charity, ani nikogo innego, ponieważ to wzbudziłoby podejrzenia, a tego koniecznie chciała uniknąć. Nie znała jego adresu zamieszkania, mogła więc tylko liczyć na to, iż w końcu spotka go na balu.

A najbliższą okazją do tego miał być bal wydawany przez przyjaciółkę Charity, lady Charlottę Warren.